Again the asters’ baleful light ...

Again the asters’ baleful light begins to bloom; 
again an autumn comes. And this heart worn with longing, 
in which the summer’s torch begins to smoke and gutter, 
then shudders, and hangs back ...
 
– I, whose hand felt the weight of the warm fruit 
but was denied a bite in recompense; 
who, knowing you are there, autumn compassion, 
know myself the more alone; 
 
eternal reaper, I, who cut the corn 
but never for himself did bind the sheaf; 
perpetual sailor in his watery furrows 
who never to harbour came: 
 
again an autumn comes; and again cruel want comes near 
this heart that, without hope, yet does still know desire;
that, ever longing for this autumnal dying, 
after winter knows it’s spring... 
 
– Again my autumn blood burns in beseeching gestures; 
again the heart weeps where the old wound sears ... 
– How the gold of the chestnut trees is bronzing! 
The silver aster blooms ... 

Weêr gaat het veege licht der asters bloeien;

Weêr gaat het veege licht der asters bloeien; 
weêr naêrt een herfst. - En dit doorhunkerd hart 
waar smokend \'s zomers toortse gaat vergloeien, 
wordt huiverend, en mart ... 
 
- Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen 
maar wien de zoen ontzegd werd van den beet; 
die, waar \'k u weet, o herfstig mededoogen, 
me des te alléener weet; 
 
eeuwige maaier, ik, die sneed het koren 
maar nimmer voor zich-zelf de garve bond; 
eindlooze vaarder in zijn vochte voren 
die nooit de haven vond: 
 
weêr naêrt een herfst; en weêr naêrt wrang het derven 
dit hart dat, hooploos, steeds verlangen kent; 
dat, immer hunkrend naar dit herfstlijk sterven, 
na \'t wintren weet een lent\'... 
 
- Weêr brandt mijn najaars-bloed in smeek-gebaren; 
weêr weent het hart waar de oude wonde schroeit ... 
- Hoe bronst het goud in de kastanjelaren! 
De zilvren aster bloeit ...