I am the hazel-nut ...

I am the hazel-nut. – a soft and pallid worm
dwells in my chamber, and it’s blind, and it gnaws.
I am he who sates a darkness with my seed.
And I become a void, which neither moans nor begs.

I leave my self; I suffer from my own self’s empty harm.
I am the constant meal, within a tight-closed ring,
of a dumb, intolerable, selfish worm.
But let the finger of a child touch me, that tells me:
he hears my hollowness; I chime; I sing.

Ik ben de hazel-noot. - Een bleeke, weeke made

Ik ben de hazel-noot. - Een bleeke, weeke made
bewoont mijn kamer, en die blind is, en die knaagt.
Ik ben die van mijn zaad een duisternis verzade.
En ’k word een leêgt’, die klaagt noch vraagt.

’k Verlaat me-zelf; ’k lijd aan me-zelven ijle schade.
Ik ben ’t aanhoudend maal, in een gesloten kring,
van eene domme, duldelooze, ondankb’re made.
Maar raak’ de vinger van een kind me, dat me rade:
hij hoort mijn holte; ik luid; ik zing.