THE SHOUT

DE SCHREEUW

We liepen samen
naar buiten, het schoolplein op, ik en de jongen
wiens naam en gezicht

ik ben vergeten. We testten het bereik
van de menselijke stem:
hij moest zo hard mogelijk schreeuwen,

ik moest op een afstand mijn hand opsteken
om aan te geven
dat het geluid was doorgekomen.

Hij riep vanuit het park – ik stak mijn hand op.
Op verboden terrein schreeuwde hij
vanaf het einde van de weg,

vanaf de voet van de heuvel,
voorbij de uitkijkpost op Fretwell’s Farm –
ik stak mijn hand op.

Hij is uit het oog verdwenen, inmiddels in West-Australië
al twintig jaar dood
met een kogelgat in zijn verhemelte. 

Jongen wiens naam en gezicht ik ben vergeten,
je kunt nu stoppen met schreeuwen, ik hoor je nog steeds.

THE SHOUT

We went out
into the school yard together, me and the boy
whose name and face

I don’t remember. We were testing the range
of the human voice:
he had to shout for all he was worth,

I had to raise an arm
from across the divide to signal back
that the sound had carried.

He called from over the park – I lifted an arm.
Out of bounds,
he yelled from the end of the road,

from the foot of the hill,
from beyond the look-out post of Fretwell’s Farm –
I lifted an arm.

He vanished from sight, went on to be twenty years dead
with a gunshot hole
in the roof of his mouth, in Western Australia.

Boy with the name and face I don’t remember,
you can stop shouting now, I can still hear you.