TO THE FASHION INDUSTRY IN CRISIS

AAN DE MODE-INDUSTRIE IN CRISIS

En ik verontschuldig me voor mijn oncharmante verschijning
mijn lieve God,
uw alziende oog zag hoe ik een Lamborghini-embleem
vastlijmde op een doodgewone Ford.
En het spijt me oprecht dat ik er zo uitzie ik ben over het algemeen
niet zo’n sloddervos
maar ik had mijn zinnen gezet op een donkere nacht van de ziel
toen iemand de gordijnen opentrok.

Ik had armpje zitten drukken met JD en de Heilige Geest
in het ongemaaide gras,
daarna deelden JD en ik Oblique Strategies
tot het krieken van de dag.
Nu vang ik in winkelramen glimpen van eigenwaarde
en plak ik alles op een kaart,
nu benader ik Amazon Prime, Deliveroo en ASOS
op een leesblind ouijabord.

Het was een misstap dat ik bezweek voor het supermodel 
met het pop-o-matic-hart 
maar ik ben dan ook een shopaholic die zich laat bedonderen 
aan de lopende band.

Hoe heet het als je je eigen beeltenis aantrekkelijk
en tegelijkertijd afstotelijk vindt? 
Wat is de remedie als je bladzij na bladzij door schitterende 
leegte wordt verblind?

JD en ik spelen ’s nachts in ons blootje op een soundtrack 
van pure pech online poker;
JD leidt me langs het overwoekerde rozenpad van plezier 
met een antilekbeker;

uw nederige dienaar speelt tot in de vroege ochtenduren 
Cards Against Humanity, solitaire versie;
en wie o wie zit er weer eens voor de gouden kapspiegel 
naar zichzelf te turen?

Ik ben mijn eigen doelgroep, de prijzenkast bezwijkt zowat 
onder het brons.
Ik ben een influencer die regenlaarzen aanprijst met paisleymotief, 
500 pond – echt hilarisch, 
want ik schaaf net aan een verknipte liefdesbrief
aan de mode-industrie in crisis
maar raak van de wijs door witte ruis en een radiostilte 
die oorverdovend is.

Pat in zijn houten huisje onder de wolken en de sterren.
Rich in zijn geliefde tuinschuur met zijn huilende gitaren.
Simon auto’s tellend op de brug over de snelweg.

Mijn eerste miljoen ging op aan een peperduur Dior-Gucci-Armani-
nethemd
en die duurbetaalde Instagramkaak is al net zo’n mislukt 
experiment;
ik heb een mopshond in mijn handtas, mijn zeldzame zebra Dr. Martins 
springen meteen in het oog,
dus als ik in de trein met mijn voeten op de bank zit is dat dan, zeg maar, 
anarcho?

TO THE FASHION INDUSTRY IN CRISIS

And I apologise for my ungainly external appearance
my sweet lord,
your all-seeing eye saw me Pritt-stick a Lamborghini badge
to an off-the-peg Ford.
And I’m sincerely sorry for looking his way I’m not usually
the slovenly kind
but I’d set my heart on a dark night of the soul when somebody
threw back the blind.

I’d been arm-wrestling with JD and the Holy Ghost
on the overgrown lawn,
then me and JB were trading Oblique Strategies
through until dawn.
Now I’m window shopping for glimmers of self-esteem
and sticking it all on a card,
now I’m dialling Deliveroo, ASOS and Amazon Prime
on a dyslexic Ouija board.

So I chose badly when I fell for the supermodel
with the pop-a-matic heart
but frankly I’m a shopaholic whose got getting suckered
down to a fine art.

What’s the word for being simultaneously enthralled
and appalled by your own likeness?
What’s the cure for being dazzled by page after blank page
of snow blindness?

Me and JD doing naked online all-night poker to a soundtrack
of bad luck;
JB leading me down the overgrown primrose path with a sippy cup;

yours truly playing Cards Against Humanity
into the small hours, solitaire version;
guess who presenting himself in the gold-rimmed vanity
mirror in person!

I’m my own target audience, the trophy cupboard’s groaning
with third prizes.
I’m an influencer touting five hundred quid paisley wellies – 
which is priceless
when I’m trying to compose a twisted love letter
to the fashion industry in crisis
but I’m sidetracked by white noise and static and deafening
radio silence.

Pat in his wooden shack under the clouds and stars.
Rich in his glorified garden shed with his weeping guitars.
Simon on Scammonden footbridge counting the stars.

I blew my first million on a rip-off Dior Gucci Armani
string vest,
and that Instagram pout I’ve been paying for in instalments
has gone west;
I’ve got a pug in my clutch-bag, I’m flaunting limited edition
zebra skin docs,
so if I put both feet on the seat opposite is that, like,
punk rock?