I KICKED A MUSHROOM

IK SCHOPTE TEGEN EEN PADDENSTOEL

                             en voelde me daarna schuldig.

En niet zomaar een of andere vrolijke rode met witte stippen
maar een vruchtlichaam van hersenkleurige schijven    
zo breed als een putdeksel of het deksel van een vuilnisbak,
een waaier van fluwelen hoeden bespikkeld met lichte regen,
voortgesproten uit één polsdikke schimmelstreng,
in diepe aarde geankerd, als een touw op een strand.
Eén stoot met een schep was voldoende geweest,
daarna een hooivork om hem om te wippen,
maar ik schopte hem omver en liep vervolgens weg
met witte vleesresten op mijn veters en tong.
De hele nacht ligt hij ondersteboven op het gazon,
zijn koralen buik naar de sterren gekeerd,
lamellen in de lucht, de goden tonend wat ik ben.

I KICKED A MUSHROOM

                               and then I felt bad.

And not just some cute toadstool or gnome’s bed
but a fruiting body of brain-coloured disks
as wide as a manhole cover or bin lid,
a raft of silky caps basted in light rain
stemming from one root as thick as a wrist,
anchored in deep earth, like a rope on a beach.
One jab with a spade would have done the job,
then a pitchfork to hoik it over the edge,
but I stuck in the boot then walked away
with its white meat caught in my tongue and lace.
All night it lies on the lawn inside out,
its tripes and corals turned to the stars,
gills in the air, showing the gods what I am.