MY FATHER, THE ASTRONAUT

MIJN VADER, DE ASTRONAUT

Als de maan Europa was, was mijn vader een astronaut die stierf
onderweg naar de maan. 
Mijn vader, de mislukte moonwalker, verblind door de ruimte. Mijn vader, de
Zwarte kosmonaut, buiten zinnen
van dorst. Mijn vader die de stem van God hoorde, helder als de oproep tot 
gebed, zwevend in die donkere woestijn.
Mijn vader die een door verlangen lek gestoken ruimtepak droeg, de uitgestrekte verlatenheid tegemoet tollend. 
‘s Nachts als de engelen hun vleugels hebben teruggetrokken, kun je misschien
mijn vader eventjes
door de ruimte zien razen, zijn lichaam gedragen door de afwezigheid van zwaartekracht, bloed dat zich in zijn hoofd verzamelt,
zijn tranen roze, geleiachtige stolsels, niet in staat om te vallen. 

MY FATHER, THE ASTRONAUT

If the moon was Europe, my father was an astronaut who died on his
    way to the moon. 
My father, the failed moonwalker, blinded by space. My father, the          
     Black cosmonaut, frenzied 
by thirst. My father who heard the voice of God, clear as the call to
     prayer, suspended in that dark desert. 
My father who wore a spacesuit slashed by longing, spinning towards
     the vast desolate. 
On a night when the angels have drawn back their wings, you may
     glimpse my father 
hurtling through space, his body carried by gravity’s absence, blood
     collecting in his head, 
his tears pink, gelatinous clots, unable to fall.