HOME

THUIS

I
Niemand verlaat zijn thuis tenzij thuis de bek van een haai is. 
Je rent pas naar de grens als je de hele stad ook ziet rennen. 
De jongen met wie je op school zat, die jou duizelig kuste achter de oude tinfabriek, draagt
een geweer dat groter is dan zijn lichaam. Je verlaat thuis alleen als thuis je niet laat blijven. 

Niemand zou zijn thuis verlaten tenzij thuis je achternazat. Het is niet iets wat je ooit dacht te
zullen doen, dus toen je het deed, droeg je het volkslied onder je adem, wachtend tot het
luchthaventoilet om het paspoort te verscheuren en door te slikken, elke verdrietige hap 
verduidelijkte dat je niet terug zou gaan. 

Niemand zet zijn kinderen in een boot, tenzij het water veiliger is dan het land. 
Niemand zou kiezen voor dagen en nachten in de buik van een vrachtwagen, tenzij de
afgelegde kilometers meer betekenden dan reizen. 

Niemand zou ervoor kiezen om onder hekken door te kruipen, om geslagen te worden tot je
schaduw vertrekt, om verkracht te worden, van de boot geduwd omdat je donkerder bent, 
te worden verdronken, verkocht, uitgehongerd, aan de grens doodgeschoten als een ziek dier,
betreurd. Niemand zou ervoor kiezen om van een vluchtelingenkamp een jaar of twee of tien
een thuis te maken, te worden uitgekleed en gefouilleerd, overal gevangenis te vinden. En als
je zou overleven, begroet aan de andere kant – Ga naar huis Zwarten, vuile vluchtelingen die
de melk van ons land lurken, donker en hun hand ophoudend, ruiken raar, barbaars, kijk wat
ze hun eigen land hebben aangedaan, wat zullen ze het onze aandoen?

De beledigingen slikken is makkelijker dan het lichaam van je kind in het puin vinden.

Ik wil naar huis, maar thuis is de bek van een haai. Thuis is de loop van een geweer. Niemand
zou zijn thuis verlaten tenzij thuis je naar de kust achtervolgde. Niemand zou zijn thuis
verlaten tot thuis een stem in je oor is die zegt – vertrek, ren, nu. Ik herken mezelf niet meer. 

II

Ik weet niet waar ik heen ga. Waar ik vandaan kwam, is aan het verdwijnen. Ik ben
ongewenst. Mijn schoonheid is hier geen schoonheid. Mijn lichaam brandt van de schaamte
er niet bij te horen, mijn lichaam hongert. Ik ben de zonde van het geheugen en de
afwezigheid van herinneringen. Ik kijk naar het nieuws en mijn mond wordt een wasbak vol
bloed. De rijen, formulieren, mensen aan bureaus, telefoonkaarten, immigratieambtenaren, de
blikken op straat, de kou die zich diep in mijn botten nestelt, de lessen Engels ‘s avonds, hoe
ver ik van huis ben. Alhamdoelillah¹, dit alles is beter dan de geur van een vrouw die
helemaal in brand staat, een vrachtwagen vol mannen die op mijn vader lijken – die mijn 
tanden en nagels eruit trekken. Al die mannen tussen mijn benen, een vuurwapen, een belofte,
een leugen, zijn naam, zijn vlag, zijn taal, zijn geslacht in mijn mond. 

HOME

I

No one leaves home unless home is the mouth of a shark. You only  
run for the border when you see the whole city running as well.  The 
boy you went to school with, who kissed you dizzy behind the  old tin 
factory, is holding a gun bigger than his body. You only  leave home 
when home won’t let you stay. 

No one would leave home unless home chased you. It’s not 
something you ever thought about doing, so when you did, you 
carried  the anthem under your breath, waiting until the airport toilet 
to  tear up the passport and swallow, each mournful mouthful making  
it clear you would not be going back. 

No one puts their children in a boat, unless the water is safer than  
the land. No one would choose days and nights in the stomach of a  
truck, unless the miles travelled meant something more than journey. 

No one would choose to crawl under fences, beaten until your  
shadow leaves, raped, forced off the boat because you are darker,  
drowned, sold, starved, shot at the border like a sick animal, pitied.  
No one would choose to make a refugee camp home for a year 
or  two or ten, stripped and searched, finding prison everywhere. And  
if you were to survive, greeted on the other side— Go home Blacks,  
dirty refugees, sucking our country dry of milk, dark with their hands
out, smell strange, savage, look what they’ve done to their own
countries, what  will they do to ours? 

The insults are easier to swallow than finding your child’s body in  
the rubble. 

I want to go home, but home is the mouth of a shark. Home is the  
barrel of a gun. No one would leave home unless home chased you  
to the shore. No one would leave home until home is a voice in  your ear 
saying— leave, run, now. I don’t know what I’ve become. 

II 

I don’t know where I’m going. Where I came from is disappearing. I  am 
unwelcome. My beauty is not beauty here. My body is burning  with the 
shame of not belonging, my body is longing. I am the sin  of memory and 
the absence of memory. I watch the news and my  mouth becomes a sink 
full of blood. The lines, forms, people at the  desks, calling cards, 
immigration officers, the looks on the street, the  cold settling deep into 
my bones, the English classes at night, the  distance I am from home. 
Alhamdulillah, all of this is better than  the scent of a woman completely 
on fire, a truckload of men who  look like my father— pulling out my 
teeth and nails. All these men  between my legs, a gun, a promise, a lie, 
his name, his flag, his language, his manhood in my mouth.