THE DAY CAN COME

The day can come and I hope it won’t, 
when hearts, filled with fun on the never-never, 
ex-sweethearts, woodpeckers or the shards 
of a poorly unmaintained distress, 
in short, when every rattling heart 
grows suddenly as calm as a suitcase. 

A verse is only one line long, 
a single letter deep and every poem, every book 
contains a tiny well-delineated cell 
that lets you momentarily escape. 
War rages safely on our pages, 
we rhyme poetry with massacre. 

But that day came and it can come again,  
when every word you say turns edible,
worn and scarce, forced underground. 
Ink is heavier there. Paper opens out. 
You get murdered for a printing press downstairs. 
Mankind in the raw, stripped of imagery. 

Someone writes, ‘The people died standing.’ 
So to speak, you think. You read again 
and it sinks in: they didn’t fall until unloading. 
If this day is coming, not quite the same, but still, 
if literalness starts gnawing at your heart, 
don’t stand on ceremony – step on in.  

First hang your mortal fear up in the hall. 
Put family and friends on the shelf provided. 
Wipe your feet, your hands, your qualities. 
Remove your profession. Let it all go. 
Please allow me to brush the last metaphors 
and embellishments off your shoulders. 

I must ask you, as in bygone days,  
to carefully peel off your race. 
Delete your origins, deny your colour. 
Now stroll around, pale and translucent 
through the busy rooms of the house  
where we are edible. Where we are equal. 

And now we’re almost unadorned,  
take off your clothes. All of them. 
Let’s look at your belly. Your back. 
Ten fingers, one navel. The fat on your hips. 
All the bones, vertebrae and teeth together. 
All the body hair, blotches, blemishes: that’s you. 

In this embarrassment, we’re free. 
I think today of our nakedness  
in the hope that nobody ever 
locates their certitude in you, 
occupies our lungs, fills us with hunger 
or plants their faith in you like a spade. 

And if it comes – brace yourself against me.  
Only here, in our defencelessness, can we be free. 

DE DAG KAN KOMEN

DE DAG KAN KOMEN

De dag kan komen en ik wens hem niet
waarop het hart, gevuld met spechten
lol op de pof, gedane liefjes of de scherven
van een slordig onbeheerd verdriet
kortom waarop elk rammelhart 
plots kalm wordt als een koffer.

Een vers is maar een regel lang
één letter diep en elk gedicht, elk boek
herbergt een piepklein afgelijnd gevang
dat je voor even laat ontsnappen.
Op ons papier woedt oorlog veilig
rijmt massagraf op poëzie.

Maar de dag kwam, en hij kan weer komen 
waarop uw woorden eetbaar worden
kaal en schaars, levend onder aarde.
Inkt weegt er zwaarder. Papier ontvouwt.
Je werd toen vermoord om een drukpers in de kamer.
Rauwe mens, van zijn beeldspraak ontdaan.

Iemand schrijft ‘De mensen stierven staande’.
Je denkt bij wijze van. Leest het opnieuw
beseft: ze vielen pas neer bij het uitladen.
Als deze dag nadert, niet zo exact, maar gewoon
als letterlijkheid aan uw hart komt knagen
wees dan ongenood – en treed binnen. 

Hang eerst uw doodsangst in de gang.
Leg familie, vrienden op de bestemde plank.
Veeg voeten, handen, eigenschappen.
Trek uw beroep uit. Laat alles gaan.
Staat u mij toe de laatste metaforen
en versiersels van u af te slaan.

Ik moet u, als in vroeger dagen 
vragen het ras voorzichtig los te pellen.
Afkomst verwijderen, kleur ontkennen.
Wandel nu rond, bleek-doorschijnend
door de bezige kamers van het huis 
waar we eetbaar zijn. En o ja: zeg jij tegen mij.

We zijn nu bijna zonder opsmuk. 
Ontkleed je. Ga tot op de huid.
Kijken we samen naar je buik. Je rug.
Tien vingers, één navel. Het vet in je zij.
Alle botten, wervels en kiezen verzameld.
Alle trilharen, smetten, rafels: dat ben jij.

En in deze schaamte zijn wij vrij.
Ik denk vandaag aan onze naaktheid
in de hoop dat niemand ooit
het grote gelijk in je ontdekt
onze longen bezet, opvult met honger
of zijn geloof in je plant als een schep.

Als het komt – zet je schrap tegen mij. 
Alleen hier, in weerloosheid zijn wij vrij.