RAT

Enter the inside of the sunny morning, and it seems as if the scream can always be heard. It’s so loud that it’s inaudible to us. The scream let out by last night’s darkness. This morning the whitish scream suddenly disperses then gathers in the air – ah, ah, ah, ah! Do people know how much it hurts the darkness when you turn on the light in the middle of the night? So I can’t turn on the light even when the night arrives. The day of the first snowfall, I took an x-ray of my body. Then I asked everyone I met: Have you ever turned on the light inside your intestine? The darkness with a fluid mass moving through it endlessly – is this my essence? When the light is switched on inside my darkness, I buzz like a beetle pinned down, bung, bung, bung, bung, and shake my head wildly, my muzzle holding onto a black string. Struck by the light, I regress, in a flash, from a reptile to a beetle turned upside down. My dignity is the darkness inside. Was it hiding inside the darkness? Lights on – my underground prison, my beloved black being trembles in it. The damaged walls of my room quiver from the car lights coming in through the windows. Thousands of rays of light poke at me – my dark, crouched face. The day of the first snow, the snow was nowhere to be seen. The houses with lit windows. How painful the light must be for the night.

EEN RAT

Bij binnenkomst in de stralende ochtend: een schreeuw die altijd hoorbaar lijkt. Hij is te groot: onze oren kunnen hem niet horen. Een schreeuw, die werd geslaakt door het duister van afgelopen nacht. Midden in de ochtendlijke lucht spreidde zich opeens een zuiver witte schreeuw uit ah ah ah, viel dan weer weg. Hebben de mensen er enig idee van? Hoe pijnlijk het voor het nachtelijke duister is als je midden in de nacht het licht aandoet? Zelfs bij het vallen van de nacht kan ik het licht onmogelijk aandoen. Op de dag van de eerste sneeuw nam ik foto’s met een endoscoop. Vervolgens vroeg ik iedereen: heb jij wel eens licht gemaakt in je ingewanden? Een duister waar een massa eindeloos doorheen gaat, was dat mijn essentie? Als in mijn duisternis het licht aanging, dan klampte ik mij als een vastgepinde kever met de bek vast aan een zwarte draad en zwaaide boeng boeng boeng boeng met het hoofd. In een ademstoot, getroffen door het licht, stortte ik, via de reptielen, ineen tot een kever op zijn rug. Mijn waardigheid is het zwart vanbinnen: school het juist in deze duisternis? Het licht weer aan: mijn onderaardse gevangenis, daarin siddert mijn geliefde neger. Vannacht rillen in het licht van de koplampen die binnendringen door het raam de aangetaste muren van mijn kamer, en duizenden pijnlijke lichtstralen prikken mij in het zwarte voorover gebogen gezicht. Op de dag van de eerste sneeuw, waar ik ook maar heen ging, nergens sneeuw te zien, huizen waar het licht door de ramen straalt, hoe pijnlijk moet dat licht niet voor de nacht zijn.