Empty

My shoes are empty, aha, empty are my shoes
white salt lines visible on cracked leather

and my pants, my pants are totally empty
where is the manliness, where is the gravity, when made to
kneel before a woman
pant legs twist intangible
as drifting columns of sand

and my jacket, and my jacket is totally
empty, the lowered flags of the sleeves
beating against turned-out pockets, nothing
there is already absolutely nothing

my tie hangs in the air
oh, no, damn it, oh no, I never
wore that tie, my own thoughts
were enough to strangle me

and still, there, where I should be –
empty, totally empty
clothes, house, money
books, friends – all traces of me
erased bit by bit

I can still see, one final opportunity is allowed me:
someone is hastily stuffing old newspapers
into my empty shoes, so that during the wake
the noses won’t be sunken in

old newspapers
with my empty memory

LEEG

Mijn schoenen zijn leeg, ja, ja, leeg zijn mijn schoenen
je ziet de witte zoutstrepen in het gebarsten leer

en de broek, mijn broek is helemaal leeg
daar waar de mannelijkheid zit, de aardse zwaartekracht, die dwingt
tot neerknielen voor een vrouw
draaien de vouwen ongrijpbaar als
wolken van stuifzand in het rond

en het jasje, ook mijn jasje is helemaal
leeg, de uitgevouwen mouwomslagen
flappen tegen de binnenstebuiten gekeerde zakken, niets
daar zit ook al helemaal niets

mijn stropdas bengelt in de lucht
o, nee, verdomme, o nee, nooit
heb ik een das gestrikt, ik had genoeg
aan mijn gedachten, tot wurgen in staat

en toch, waar ik ook geweest ben –
leeg, helemaal leeg
van mijn kleren, huis, geld
boeken, vrienden – van dat alles
worden mijn sporen geleidelijk uitgewist

ik zie, mag nog voor een laatste keer zien:
iemand stopt haastig oude kranten
in mijn lege schoenen, zodat de neuzen
tijdens het begrafenismaal niet ingevallen zijn

oude kranten
met mijn lege gedachtenis

TUŠČIA

Mano batai tušti, ėhė, tušti mano batai
matyti balti druskos dryžiai ant įtrūkusios odos

o kelnės, mano kelnės visiškai tuščios
kur vyriškumas, kur žemės trauka, verčianti
klupti prieš moterį
klešnės sukasi neapčiuopiamos kaip
pustomo smėlio kolonos

ir švarkas, ir švarkas visiškai
tuščias, rankovių nuleistos vėliavos
plakasi per išverstas kišenes, nieko
ir ten jau visiškai nieko

kaklaraištis kadaruoja ore
o, ne, po velnių, o ne, niekada
neryšėjau kaklaraiščio, man užteko
ir savo minčių, kurios smaugtų

vis dėlto, ten, kur būta manęs –
tuščia, visiškai tuščia
drabužiai, namai, pinigai
knygos, draugai, – nuo visų
pamažu nusitrina mano pėdsakas

dar matau, dar paskutinį sykį man leista:
kažkas paskubom kemša senus laikraščius
į tuščius mano batus, kad nosys
per šermenis nebūtų subliuškę

senus laikraščius
su mano tuščia atmintim