Poem

Judith Herzberg

Side by side

THE RUSTLINGEST

There is plastic that rustles
and there is plastic that rustles dreadfully.
It is this sort of plastic which the old man
who is sitting at the back of the hall has with him.
The poet reads about death about Warsaw
the ghetto the dark shadow
wings of melancholy and other
modern sadness accessible
to the unauthorised. The man rustles
to the front, stands by the exit
needs to pee perhaps? Someone,
helpful, opens the creaking
door; the poet reads on feels
obliged to experience, his verse "gouges
the skin of the time." The man is offended
he does not want to go out. And just
as the poet mentions breath
he hawks up some phlegm. Then
he rustles, rustles dreadfully
the old man with his stick and bag
of dreadfully rustling plastic
deaf as he is he crackles
mumbling back to his seat.
In his almost basalt hand
the rustlingest with something in it.

Er is plastic dat ritselt

Er is plastic dat ritselt
en er is plastic dat vreselijk ritselt.
Zulk plastic heeft de oude man
die achter in de zaal zit bij zich.
De dichter leest over dood over Warschau
het getto de donkere schaduw
vleugels van melancholie en ander
modern verdriet met toegang
voor onbevoegden. De man ritselt
naar voren, staat bij de uitgang
moet misschien piesen? Iemand,
behulpzaam, opent de piepende
deur; de dichter leest door meent
te moeten beleven, zijn vers 'kerft
de huid van de tijd'. De man is beledigd
hij wil niet naar buiten. En juist
als de dichter het heeft over adem
hoest hij een fluim op. Dan
ritselt hij, ritselt verschrikkelijk
de oude man met zijn stok en met tas
van verschrikkelijk ritselend plastic
doof als hij is knispert hij
mompelend weer naar zijn plaats.
In zijn al bijna basalten hand
het ritselendste waar iets in zit.

From: Zoals
Publisher: De Harmonie,