the river

I fill what is low-lying with my passing


and drag along with me through town and country


a past that has to settle





in my depths. No matter if I shrink


or swell, I wear and tear the inside


of my skin; my bed I’m





not and yet I am. I have no eye


for left and right: drifting slowly


on my undertow, my arms at times


outstretched, so that I





take in yet more ground, I drown


in my own me. Not that I


stifle in myself, heaven


I find there and also sludge.

de rivier

de rivier

Het lage vul ik met voorbijgaan


op en ik sleep door stad en land


verleden mee dat in mijn diepte





moet bezinken. Of ik nu dunner word of


zwel, ik slijp en slijt de binnenkanten


van m’n vel; mijn bedding ben ik





niet en wel. Voor links


en rechts heb ik geen oog, loom


drijvend op m’n onderstroom, de armen


zijwaarts soms gestrekt waardoor ik





nog meer grond betrek, verdrink ik


in het eigen ik. Niet dat ik


in mijzelf verstik, het hoge


vind ik daar en ook het slik.