TWO GUNS IN THE SKY FOR DANIEL HARRIS

TWEE PISTOLEN IN DE LUCHT VOOR DANIEL HARRIS

Toen Daniel Harris uit zijn auto stapte
stond de agent te wachten. Pistool omhoog.

Ik gebruik verleden tijd hoewel dat er niet toe doet
in Daniels taal, gebarentaal.

Gebarentaal heeft toekomst noch verleden; alleen heden.
Je bent nooit meer in het heden dan wanneer er een pistool

op je gericht is. Welke taal zegt dat duidelijker
dan gebarentaal? Maar de agent zag handen

door de lucht zwaaien, schoot en Daniel
liet zijn handen vallen, zijn borst bloedde op het cement

een paar meter van zijn huis. Ik zit in het Breukelen Coffee House
in New York en lees dit nieuws op mijn telefoon,

als er een zwarte agent komt binnenlopen, met twee
pistolen op haar heupen, terwijl mijn vriend naast me

de reacties leest: Black Lives Matter.
Wat kunnen we nu gebaren of hardop zeggen

als het laatste woord dat ik in gebarentaal heb geleerd levend is?
Levend — twee duimen wijzen naar je onderbuik,

je wijsvingers wijzen omhoog als twee pistolen in de lucht.

TWO GUNS IN THE SKY FOR DANIEL HARRIS

When Daniel Harris stepped out of his car
the policeman was waiting. Gun raised.

I use the past tense though this is irrelevant
in Daniel’s language, which is sign.

Sign has no future or past; it is a present language.
You are never more present than when a gun

is pointed at you. What language says this
if not sign? But the police officer saw hands

waving in the air, fired and Daniel dropped
his hands, his chest bleeding out onto concrete

metres from his home. I am in Breukelen Coffee House
in New York, reading this news on my phone,

when a black policewoman walks in, two guns
on her hips, my friend next to me reading

the comments section: Black Lives Matter.
Now what could we sign or say out loud

when the last word I learned in ASL was alive?
Alive — both thumbs pointing at your lower abdominal,

index fingers pointing up like two guns in the sky.