The scent of magnolia

I was cut from the womb
through aimed works marked a negative space

every version of myself
an annotation on the horizon
alternative to gravity

this is where horror expands for those
who didn’t take in the right soil

we saw the light from beyond the poplars where our mothers dangled

monumental suffering is no inheritance

but how do we escape the strictures of
your whitewashing intimates
of all you love
until thickened;

ensuring a permeable balance of the grieving

– always ‘no’

but may I fall awake in more
than black seas treading water
chained to a night-anchor-stone

we are imitation game for wishful thinking

quotas are merely checking people off, checking off colour, gender...

at the table with Radna
                    with Simone
                    with you

we fell inwards, knowing
naive as we were that the fruit sold door-to-door
attested to your mistrust intention
common tongue twisted into profane retorts

a sudden death read as claiming yourself, your body
the performance of a laisser-faire upbringing

precarious like the equality of anyone
who saw themselves condemned to the bed of that black sea

we wanted to call out to the hanging strange fruit
the blood on the leaves
the roots turned towards a breeze of a gallant south

so we learned of our hypermobility
the pathos of bitter crops
sprouting on tongues behind fuller lips

but the afterpain of mothers’ overwhelming is not enough
for we know, naive as we are, that we will beg for no mercy

nor seek forgiveness in the attenuated air

the haunting under the poplars skin bridled
a penumbral touch I will carry into the grave that swings like the mothers
we will not forget how we got here

the pieces of silver that sealed the betrayal

what is gathered from blind seasons if not a polemic
on the scent of magnolias
nonindigenous planted in Western European gardens

consuming the characteristic singing of our wounds
adrift in the demands of the day
bravely our resistance bends the boughs to folded reverence for light

unmakes itself a diary testament
cloaked chronicles swaying as if to speak
that something was ripe today

plucked from the horizon

De geur van de beverboom

De geur van de beverboom

ik ben uit de baarmoeder gesneden
van puntwerk een negatieve ruimte bestempeld

elke versie van mijzelf
een kanttekening tegen de horizon
als alternatief voor de zwaartekracht

hier dijt de horror uit voor wie zichzelf niet
op juiste bodem plaatsen kon

we zagen het licht achter de populieren waar onze moeders bungelden

monumentaal leed is geen nalatenschap

maar hoe ontsnappen we aan de regels van
je witwassen intimi
van alles wat je liefhebt
tot het ingedikt;

een poreuze balans van de rouwenden waarborgt

– steeds ‘nee’

maar mag ik wakker vallen in meer
dan zwarte zeeën watertrappelen
vastgebonden aan een nacht-anker-steen

wij zijn imitatiespel voor wensvol denken

quota is slechts mensen afvinken, kleur afvinken, gender…

aan tafel met Radna
               met Simone
               met jou

we vielen inwaarts, wisten
naïef als we waren dat het fruit dat aan de deur verkocht werd
getuigde van je wantrouwen intentie
gemeenspraak ontwricht tot profane antwoorden

een wiegendood gelezen als het opeisen van jezelf, je lichaam
de performance van een laisser-faire opvoeding


precair als de gelijkwaardigheid van eenieder die
zichzelf tot de bodem van die zwarte zee veroordeeld zag

we wilden roepen naar het gedragen vreemde fruit
het bloed op het blad
de wortels gericht op de bries uit een galant zuiden

zo leerden wij van onze hypermobiliteit
het pathos van bitter gewas
dat kiemt op de tong achter volle lippen

maar de naweeën van moeders ontroering zijn niet genoeg
want we weten, naïef als we zijn, dat we geen genade zullen smeken

niet vergeving verzoeken in het ijle firmament

het spoken onder populieren huid gebreideld
een penumbrale beroering die ik draag in het graf dat wiegt zoals de moeders
we zullen niet vergeten hoe we hier kwamen

de zilverstukken die het verraad bezegelden

wat bekomt ons van blinde seizoenen als niet een polemiek
op de geur van beverbomen
niet inheems in west-europese tuinen aangeplant

de karakteristieke zingen van onze pijnpunten in je consumeren
op drift in de eisen van de dag
moedig buigt onze weerstand de takken tot vouwen eerbied voor het licht

ontmaakt zichzelf een dagboekentestament
de verholen kronieken wiegend alsof om te spreken
dat er iets rijp was vandaag

geplukt uit de horizon