THE IJSSELMEER DAM

The bus drives through the darkness like a room,
the narrow road is straight, the dam is endless,
the sea is on the left, subdued but restless,
we look out, a smallish moon relieves the gloom.

In front of me, the freshly-shaven necks
of two young sailors, who smother one yawn, then another
and later, after a quick and limber stretch,
sleep innocently leaning on each other.

Then all at once, as if it’s a dream, I see in the glass
the thin, transparent gleam of a bus that’s wed to ours,
sometimes as clear as us, then underwater, drowned;
the clumps of roadside grass
cut through the sleeping seamen.
I see myself as well, my features
floating over the surface
of the sea, an astonished mermaid;
lips move as if to say,
There is no tomorrow, no yesterday,
no start or end to this long trip,
just one extended present – strangely split.

AFSLUITDIJK

AFSLUITDIJK

De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.

Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken,
onschuldig op elkanders schouder slapen.

Dan zie ik plots, als waar 't een droom, in 't glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.