The last night of my 20s

Mijn laatste avond als twintiger

Passend dat de dag aanbreekt
in de meest Lumsdense van alle Lumsdense
omgevingen: zeeschuim als nachtmuziek
en het gezelschap van Suzannah –
die zo lief is om met me te gaan wandelen
over dit pad dat ze kent zonder nood aan licht.

Toen het uur was gekomen
luidde ‘Mr. Brightside’ het in
een lied waarnaar ik
dankzij de schittering
in Sophie Barnards ogen
twaalf jaar geleden
niet onbeweeglijk kan luisteren.

Wat doet denken aan de geheime lofzang
die je opbreekt, Roderick.
Misschien blijven sommige dingen
maar beter gehuld in mystiek;
zo dragen we ieder een bron van mythe
in de diepte van onze botten
misschien bestaan we bij de gratie van zulke muziek.

The last night of my 20s

Fitting that the day should dawn
in this most Lumsdenesque of Lumsdenesque
contexts: sea-froth for night music
and the company of Suzannah –
kind enough to show me this walk
she knows without recourse to light.

When the hour came
‘Mr Brightside’ played it in
a song to which
by dint of the glint
in Sophie Barnard’s eye
twelve years ago
I cannot listen passively.

Which calls to mind the secret canticle
that undoes you, Roderick.
Maybe it is better some things
retain their mist
that all of us might carry a well of myth
in the pit of our pith
maybe it is by such melodies we exist.