DESERTION

There is no army that he won’t desert. He draws the contours
of an unconquerable city and determines: that was that.

There is a route through the dunes that he neglects to cycle,
stricken with burst jealousy. Waiting for him

is a silent passion waving past the stalks.
A far-off girl spreads out a cloth and stretches herself.

She knows she’s lifted by a pointed look straight down
and spells absentheeism with an h.

No uprising as resigned and no retreat as bashful.

Now she is deserted, but alive.

Desertie

Desertie

Er is geen leger of hij deserteert. Hij tekent de contouren
van een onneembare stad en oordeelt: dat was dat.

Er is een route door het duin die hij verzuimt te fietsen,
bevangen door geklapte jaloezie. Hem wacht

een stille hartstocht op die langs de halmen wuift.
Een afgelegen meisje spreidt een kleed en rekt zich uit.

Ze weet zich opgelicht door een gerichte blik omlaag
en spelt absentheïsme met een h.

Geen opstand zo gelaten en geen aftocht zo bedeesd.

Ze is leger nu, maar leeft.