ELEVENTH ELEGY

ELFDE ELEGIE

Ik was blind toen, dan een draad, dan een beeltenis, sleeënd naar de zon.

Daarna een kind dat ongemerkt viel, door de ruimte en in de zee, een schilderij van de zee.

De zee een eerste lezer.

Het heeft me niet gered.

Beste Zuster, jouw zusterschap heeft me niet gered, heeft me niet gerustgesteld.

Zuster, mag ik ons nog naar buiten fluisteren de avond in voor een wandeling, een wandeling langs de zee, zelfs al zijn we eeuwen – of lichtjaren – gescheiden van elkaar?

Toen we die keer bij de Tiber liepen, als idioten over de ruïnes lachend, filmherinneringen tegen de borst geklemd en zware metalen uit het Liedboek slikkend.

Cobaltliederen, chroomliederen, cadmiumliederen, antimoon, kwik, zink en altijd precies dan zou een luisteraar beslist klagen: Je bent te ver gegaan, bent te ver gevaren.

En waar, alstublieft, de elegie, waar de Gehangene, de Ridder van Staven, de Zon, waar de eerste tel en, nogmaals, de elegie?

En waar, Zuster, het oude echtpaar, de oren naast elkaar, en waar nu het gedicht, zogenaamd, het noëtische gedicht, het gedicht over onwetendheid, dat hier moet staan, struikelend over het pad ‘bij de Tiber’ en waar de woorden van dagvaarding?

De zee een eerste lezer, een geheugenpaleis, verklaart het gedicht, zogenaamd, bij het uitdelen van de kaarten.

Hiërofant, Hartenboer, Higgsdeeltje, oude kaarten die zichzelf uitdelen.

Zuster, vergeef dit intermezzo – het geschiedde bij toeval.

Vandaag, en met de dag meer dan tevoren, ontelbare lichamen drijvend in de zee – wie zal ze tellen, wie zal ze opeisen, deze partikels?

Zuster, je zei eens: Het is wat het is; zei eens: Je moet je leven veranderen; zei eens: Woorden hebben geen betekenis; zei eens: Je moet wachten.

En ik wachtte in de schaduw van het alfabet, wachtte in het halflicht, tot ogen van grijs in groen zouden veranderen, tot woorden hun namen zouden onthullen, wachtte tot de zangcicaden en de nachtvogels zouden spreken.

In deze wereld, met haar twee zonnen en twee manen, zijn verlangen en verdriet misschien hetzelfde.

Wie zal tellen, wie zal opeisen?

ELEVENTH ELEGY

I was blind then, then a thread, then an effigy sledding toward the sun.

Then a child falling unnoticed through space and into the sea, a painting of the sea.

The sea an abecedarian.

It did not save me.

Dear Sister, your sisterhood didn’t save me, didn’t ease me.

Sister, may I still whisper us out into the evening for a walk, a walk by the sea, even if we are centuries – or light-years – apart?

As we walked near the Tiber that time, laughing like fools at the ruins, clasping screen memories to our breasts, and swallowing heavy metals from the Book of Songs.

Cobalt songs, chromium songs, cadmium songs, antimony, mercury, zinc, and always just then, some listener would inevitably complain, You have gone too far, sailed too far.

And where, pray, the elegy, where the Hanged Man, the Knight of Wands, the Sun, where the downbeat and, once again, the elegy?

And where, Sister, the aged pair bent ear to ear, and where now the poem, so-called, the noetic poem, the poem of unknowing, meant to be placed here, stumbling along this path “near the Tiber,” and where the words of summoning?

The sea an abecedarian, a palace of memory, declares the poem, so-called, while dealing out cards.

Hierophant, Knave of Hearts, Higgs boson, ancient cards dealing themselves.

Sister, pardon this interlude – it came about by chance.

Today, as ever more each day, the innumerable bodies adrift in the sea – who will count them, who claim them, these particles?

Sister, you once said, It is what it is; once said, You must change your life; once said, Words don’t mean anything; once said, You must wait.

And I waited in the alphabet’s shadow, waited, in the half-light, for eyes to turn from grey to green, for the words to reveal their names, waited for the cicadas and the night-birds to speak.

In this world, with its two suns and two moons, perhaps desire and grief are the same.

Who will count, who will claim?