I’M A STRANGER HERE MYSELF

IK BEN HIER ZELF OOK VREEMD

Wij zijn op zoek naar het station.
Boven ons tekenen meeuwen een kaart
die we in het late licht niet kunnen lezen.

Jouw vragen levert ons drie routes op,
vier schouderophalens,
het schudden van een hoofd.

Dan zie je een bord,
dat ons terugvoert naar de Gordiaanse knoop
van de verkeersring rond de stad.

Ik zou hier eeuwig naast je kunnen lopen,
zolang, tot wat wij zoeken zich ontvouwt
in stereometrie,

als richtingbord, van binnenuit verlicht,
dat onberispelijk verschijnt als wij de hoek omgaan,
een wonder in de januari-schemering.

I’M A STRANGER HERE MYSELF

We are looking for the station.
Seagulls draw a map above us
in fading light we cannot read by.

You invite three different sets
of directions, four shrugs,
a shaking of the head

then spot a sign
that only leads us back again
to the crowded ring road’s Gordian knot.

I could walk here beside you for ever,
waiting for our destination
to unfold as solid geometry,

signposted, lit from within,
emerging cleanly as we round the corner,
startling in this January twilight.