Poem

Antjie Krog

Audio Side by side

THE LONELINESS OF SKIN

je laat mij voorop lopen, maar blijft zelf opzij staan
legt je vingers lichtjes op mijn rug waardoor
mijn zomerschouders langs je revers schuren
mijn wervels lopen uit in licht

zonder gêne rusten je ogen op mijn armen
van die natte zwarte ogen heb jij die nooit knipperen – nuchter
glijden ze bij mijn borsten naar binnen
ik word er losjes, lieflijk, lichter van

als wijn rechtstreeks de slagader bereikt
zakt je mond zwaar open om het glas
subiet wordt mijn lijf totaalorgaan

later als gezwollen wond door jouw onderarm
tegen de muur gekneld – ontploft mijn ganse skelet
en barst voorbij de witte versperring van mijn huid

THE LONELINESS OF SKIN

jy laat my voor loop, maar bly self skuins staan
sit jou vingers liggies op my rug sodat
my somerskouers verby jou lapelle skuur
my werwels loop uit in lig

skaamteloos kom lê jou oë op my arms
sulke nat swart oë het jy wat nooit knip nie – nugter
gly dit my borste binne
ek word daarvan litterig, lieflik, ligter

as wyn direk die slagaar giet
sak jou mond swaar oop om die glas
subiet word my lyf totaal orgaan

later as geswolle wond deur jou voorarm
teen die muur geknel – ontplof my ganse skelet
en bars verby die wit versperring van vel

Antjie Krog

(South Africa, 1952)

Antjie Krog’s work focuses on her struggle with attributes she acquired at birth: she is white and a woman. Though we are all expected to accept our own identity, one of Krog’s most important works of non-fiction is a book called Begging to be Black, and her famous menopausal sonnets lament the physical change destroying her “last juiciness”. This is characteristic of her poetry: her struggle a...