QUAI DES ORFÈVRES

The little man would sometimes shut
His bookshop, long enough to copy out
An unpublished one we’d read out loud. “Surprising,
This poem, weiss sind die Tulpen, that comes
From Rilke, I’m sure of it, schwartz sind
Die Straucher, but he’s put white tulips
Instead of black shrubs: Paul
Celan didn’t like trees. You
Never knew him, and you like these poems?
Watch out for bigotry! Here, it’s
A mass grave for books, and the people
In the window are almost all dead
Friends: literature, all it is ever
Is a way to pass, get by.”

QUAI DES ORFÈVRES

De kleine boekhandelaar sloot soms
Zijn winkel en noteerde een ongepubliceerde
Tekst die wij voordroegen. ‘Opmerkelijk,
Dit gedicht, weiss sind die Tulpen, dat komt
Van Rilke, ik weet het zeker, schwartz sind
Die Sträucher, maar in plaats van zwarte struiken
Heeft hij witte tulpen gezet: Paul
Celan hield niet van bomen. Jullie
Hebben hem niet gekend, en je vindt dit mooi?
Pas op voor kwezelarij! Het is hier
een boekengraf, en in de etalage
liggen haast alleen maar vrienden,
Allemaal dood: literatuur is nooit
Meer dan een manier om heen te gaan.’

QUAI DES ORFÈVRES

Le petit homme fermait parfois
Sa librairie, le temps de recopier
Un inédit qu’on récitait. « Étonnant,
Ce poème, weiss sind die Tulpen, ça vient
De Rilke, j’en suis sûr, schwartz sind
Die Straücher, mais il a mis tulipes blanches
Au lieu d’arbustes noirs : Paul
Celan n’aimait pas les arbres. Vous
Ne l’avez pas connu, et vous aimez ?
Attention à la bigoterie ! Ici, c’est
La fosse aux livres, et les gens
En vitrine sont presque tous des amis
Morts : la littérature, ça n’est
Jamais qu’une façon de passer. »