TWELVE EPITAPHS FOR KIRA VAN KASTEEL, IX

Hornèd hart, horned upraised head
of hart, crowned head, wreathed throat 
with grapes, roses; settled down next
Diana nude in the wood, who hounds does stroke,

o’erturns the jug of brooks, wild swine
makes approach and the bow lets fly.
O broad antlers, o wild prey that triumphs,
the hunters repose with the god of the vine.

Manly hart, not a fleeting, but pouring motion,
hermetic and harmonic, without hate;
thirsting for wellsprings of water, love potions,
that unwounded leaves the unwounded unscathed. 

Honey kissed hunt, stouthearted hart
from mountains amid aromatic plants: life 
once so unforgettably rife –
which I possess, and from you departs.

Twaalf grafgedichten voor Kira van Kasteel, IX

Twaalf grafgedichten voor Kira van Kasteel, IX

Gehorend hert, gehorend hoofd geheven
des herten, gekroonde kop, gekransde keel
met druiven, rozen; neergezonken neven
Diana naakt in ’t woud, die honden streelt,

de kruik der beken kantelt, everzwijnen
laat naderen en den boog ontbindt.
O weidsch gewei, o wild dat overwint,
de jageres rust bij den god der wijnen.

Manhaftig hert, niet vluchtig, maar geschonken,
hermetisch en harmonisch, zonder haat;
dorstig naar waterbronnen, liefdedronken,
dat ongewond nog ongewonden laat.

Zoete verzoende jacht, ruigharig hert
uit bergen in de geurige kruiden: leven
eenmaal onvergelijkelijk gegeven –
dat ik bezit, dat u ontnomen werd.