A NIGHT IN THE PURPLE TULIP PALACE (ADAGIO)

In this seraglio night always consists of     moonlight, jade steps and a curtain of pearls
all imaginary     a bunch of flowers against blue wallpaper
imagine     caving in under the concubine’s clothes a mound of snow
snow waiting impatiently to be possessed its crystalline body slowly
turning     constantly curling in on itself in a slow dance
a bunch of tulips divesting itself of the love of self as it brightly declines
a kind of purple whisper which must be spoken breathily
addressing only him as he crushes the petals heavily
a drop of purple milk like a concubine impatiently waiting to be sucked
concentrating     the entire world into one burning duct

In this seraglio     fire always has the rude playfulness of tongues
a pointed tip     licks the emptiness of skin     midnight’s cling
green like leaves gathered at the concubine’s ankles
his preference for her     a shower coming from every angle
watering the flower the little purple bowl of her nipple fills

EEN NACHT IN HET PALEIS VAN DE PURPEREN TULP: ADAGIO

bij een nacht in het serail horen altijd maanlicht        jaden trappen en parelgordijnen
maar ze zijn allemaal denkbeeldig        een bos bloemen tegen het blauw van het behang
beeld je in        onder het purperen kleed van de concubine stort een sneeuwhoop in
sneeuw die ongeduldig wacht om te worden bezeten        zich met kristal langzaam
omkerend        elke minuut op zichzelf terugplooiend in een langzame dans
een bos tulpen in schitterende aftakeling ontdoet zich van eigenliefde
een soort purperen gefluister        naar adem snakkend uit te spreken
zich enkel richtend tot hem        terwijl hij laag na laag van bloemblaadjes verpulvert
een druppel purperen melk        als een concubine ongeduldig wachtend om te worden opgezogen
denkend        de hele wereld wordt in een kokendheet bloedvat gegoten

het vuur in het serail        heeft altijd het ondeugende van tongen
de bijgeknipte punt        likt de leegte van de huid        middernachtsgroen
groen als bladeren opgestapeld nabij de enkels van de concubine
door hem aanbeden        een uit alle richtingen komend bad
besproeit zijn bloemen        de purperen jaden kommetjes van haar tepels zijn gevuld
als vergelding voor een tijd        bezinkt de oceaan in het pigment
in een nacht tijd verglijdt een bos tulpen van sopraan naar mezzosopraan
vannacht        is tirannieke schoonheid in evenwicht met de poëzie van de vluchtigheid
met het exquise parfum dat de concubine alleen voor hem bewaart        mag alleen hij stoeien
purper versplintert langzaam        wanneer het zijden licht niet kan stoppen

in het serail is er altijd een glinstering die de fosforescentie van een meeldraad wordt
een naald leidt        de begeerte die in elk van de vier seizoenen door het lichaam wordt opgevoerd
een soort uithollend bijwerken        het uithollen raakt aan leven en dood van de concubine
het behang is blauw alsof de waanzin van alle wonden en pijn een keer wordt gehecht
een enkele keer        wordt het beetspoor van de dag te midden van de bloemschaduwen
eindeloos donker        deze nacht wordt eindeloos vers en mals        op het lichaam geborduurd
die allereerste keer        leek purper        op een druppel zich langzaam uitspreidende melk
werd langzaam door het heelal geabsorbeerd        oogluikend toegelaten wordt de geilheid van die man        wat een geilheid
starend schenkt hij de concubine een volstrekt zwarte grammatica
terwijl de bloemenvaas rond als een woord in de handpalmen rust