SCHMIDT-RODENKO-LUCEBERT-CLAUS-VASALIS

There are no people left, only hormones, Zombie argued,

a wee bit philosophically, he’d not yet downed
his second cup of coffee, and always there’s something else bogey man, 

and angry tweets blame swift inflation, so many teddy bears 

are dead here, the world shuts tight again like a girl’s bedroom, 
where is my soulmeat if not somewhere in the wrong place, 

ha, mad dogsmile of pain, huge witches’ terror 

of hunger, librettos trapped in iron lungs, I tried,
Zombie declared, in poetic fashion, in other words, the language 

in her beauty, my heathen altar, I nail down your breath and your 

body, the young head as yet intact, the proud
torso as yet unvanquished, and with a sigh set his iPad aside, 

it’s not biting itself that pleases but having bitten through.

SCHMIDT-RODENKO-LUCEBERT-CLAUS-VASALIS

SCHMIDT-RODENKO-LUCEBERT-CLAUS-VASALIS

Er zijn geen mensen meer, er zijn hormonen, meende Zombie,

een tikkeltje filosofisch gestemd, hij had zijn tweede kopje
koffie nog niet op, en altijd is er weer wat anders bietebauw, 

en boze tweets bejammeren vlotte inflatie, zoveel teddyberen 

zijn hier dood, weer gaat de wereld als een meisjeskamer dicht,
waar is mijn zielgeno(o)t behalve ergens op de verkeerde plek, 

ha, dolle hondenglimlach van de pijn, grote heksenangsten 

van de honger, in ijzeren longen gevangen libretto’s, ik tracht,
beweerde Zombie, op poëtische wijze, dat wil zeggen, de taal 

in haar schoonheid, mijn heidens altaar, ik nagel je adem en je

lichaam neer, het jonge hoofd nog ongeschonden, de trotse
romp nog onverslagen, en legde met een zucht zijn iPad weg, 

niet het bijten doet zo’n plezier, maar het doorgebeten hebben.