I strummed the strings of my satirical sitar

I strummed the strings of my satirical sitar
until an incurable headache began
to dance to the beat of a nasty little waltz
on the lid of my brain, turning my
grey matter into a mush like that of a
senator whose head fell
into his plate of spaghetti. I strummed
I strummed that sitar until, but I swear
by my days as a Rastafarian
that this won’t happen again.

Ik tokkelde op de snaren van mijn satirische citer

Ik tokkelde op de snaren van mijn satirische citer
tot een onverbiddelijke hoofdpijn
op de maat van een onzalig walsje
op mijn schedeldak begon te dansen en
mijn hersenen tot moes stampte zoals die van
een senator wiens hoofd
in zijn bord spaghetti valt. Ik tokkelde
en tokkelde op die citer tot, maar ik zweer
op mijn dagen als rastafari
dat het niet nog eens zal gebeuren.

Rasgué las cuerdas de mi cítara satírica
hasta que una cefalea irremediable se puso
a bailar al compás de un valsecito nefasto
sobre la tapa de mis sesos, dejándome
el cerebro hecho papilla como el de un
senador al que se le cae la cabeza
en su plato de espaguetis. Rasgué
rasgué esa cítara hasta que, pero juro
por mis días en el rastafarianismo
que esto no volverá a suceder.