DELPHI I

Navel of God’s earth. From our seat
we hear sparrow hawks descend and drink.
The sound’s like metals that clink
and melt in an azure heat.

A snake, a divine disgrace,
over flaking walls slides,
or lies, permanent, abides
where clay pots and bones leave their trace.

The camomile’s dry teats
crumble on our lip.
At last taste will slip
away from sated taste buds’ seats.

And then, your left hand in my right,
two last enrichments of matter,
we shall be food on a platter
in God’s fire-proof funnel bright.

Delphi I

Delphi I

Navel der aarde Gods. Wij zitten
en horen sperwers water drinken.
Dat is alsof metalen klinken
en smelten in een blauwe hitte.

Een slang, een goddelijke schaamte,
schuift over schilferende muren,
of ligt te blijven en te duren
bij kleibaksels en geraamten.

De droge tepels der kamille
verpulveren tussen onze lippen.
Het laatst zal ons de smaak ontglippen
uit de verzadigde papillen.

En dan, uw linker in mijn rechter,
twee laatste stofveredelingen,
zijn wij zelf eetbare dingen
in Gods vuurvaste trechter.