EXEGESIS WITH A LINE FROM RICHARD SIKEN

EXEGESE MET EEN REGEL VAN RICHARD SIKEN

Mensen vragen me naar de wereld
of ik denk dat de wereld het redden
waard is. Ik denk dat de wereld allereerst
het liefhebben waard is. Want het is maar een parel
van het mensenhart. Draai haar rond en zie
al haar tegenstrijdigheden. Soms glanst ze azuur-saffier
soms is ze grofweg pusgroen. Apart, altijd,
die piepkleine levenssteen in een vuist van duisternis,
de aarde en het mensenhart.

Mensen vragen me waarom
zou je geloven in God?
Waarom überhaupt geloven? Zijn goede dadenalleen niet genoeg? Geloof is het kussen
waarop al mijn goede daden slapen—
En wiens ware geloof is niet                   een poging
de Geliefde terug te halen
naar hun bed?

Dus als ik zeg: Amen,
als ik zeg: ‘als twijgjes breekt de dageraad de botten van je hart,’
zie dan hoe vaak we gevallen zijn, en bedenk: we zijn nog steeds verheven.
Denk aan de kleinste mus:
zijn geloof in zijn schijnbare onverslaanbaarheid.
Zijn schallende roep.
Zijn botjes van porselein. Een lichaam zo broos
dat het niet meer heeft dan gezang. Tja, misschien is er geen
hemelse harmonie voor ons weggelegd bij zonsondergang
maar roofdieren, ik vraag je, is deze lofzang geen feestmaal?

Wat ik bedoel is:
          de Schepping wordt je einde
          ze is bloedmooi. Kijk hoe schitterend
ze al haar kinderen
tenietdoet.

Dus als ik zeg: de mensheid is mijn eerste liefde,
Bedoel ik 276 meiden die natuurkunde studeren,
80.000 Palestijnen en een zwarte jongen.

Als ik zeg: begrafenis, stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren,
bedoel ik: vandaag zag ik ook het leven. Het vastte
van zonsopkomst tot zonsondergang en brak
vol vreugde, en er is geen lijkwade
wit genoeg om de snuit van de lente
te smoren, haar vet, haar roze. 

Dus als ik zeg: feestmaal,
bedoel ik kwee, parabole
peer, of perzik
of misschien
mijn tong,
of lager,
mijn borsten,
of lager,
mijn 
huid als een wijnrood lint in je mond
want het is allemaal liefde &              het smaakt me
goed, het smaakt
me goed het 
smaakt me goed.                                  Als het fruit in je hand verandert in rood vlees,
wat hoef je dan nog te weten
over de sinus of cosinus, behalve
welke appelcurves er passen
in de felrode lijst van je lippen.
En dat is nog een Amen.

 Als ik zeg: Laten we deze
kapel hier een paar uur lang
ons verlaten eiland maken, bedenk dan dat we
allemaal iemand gezoend hebben in het uitgekraste
licht. Ze werden een fontein,
en naderhand zat onze mond
vol muntjes.

Als ik zeg: hel,
bedoel ik:                  Hij zal helen.
Kijk om je heen naar dit wonder van vergeving:
een dag te branden en niet opgebrand te zijn.

Als ik zeg vermeende hemel, bedenk dan
dat ze een misdaad wilden maken van ons leven.
Bedenk dat het lichaam
zich voor zoveel zou moeten verontschuldigen
waar het geen spijt van heeft. Ik voel me niet

schuldig
omdat ik getuig.
Omdat ik hield van dat waarvan ik niet
mocht houden, omdat ik leefde in de plooien
van je handpalm als zout. Ik ben je overtollige
tranen en ik voel me niet schuldig. Ik voel me
niet schuldig omdat ik hiervan een klaagzang maak
of omdat ik je troost met vertrouwde woorden,
omdat ik de taal gebruik als een prothese.
Een gebed om een fantoomarm zodat ik deze wereld kan vasthouden
met extra handen. Zo graag wil ik 
hem bewaren.
Wil ik
jou beschermen.

EXEGESIS WITH A LINE FROM RICHARD SIKEN

People ask me about the world 
whether I think the world is worth 
saving. I think the world is first 
worth loving.  For it is just a marble 
of the human heart. Turn it and behold 
all its contradictions. Sometimes it is azure sapphire, 
sometimes it’s downright gangrenous. Singular, always,
this tiny gem of life in a fist of dark, 
the earth and the human heart. 

People ask me why 
believe in God? 
Why have faith at all? Why not just do 
good deeds? Faith is the pillow
on which all of my good deeds sleep—
And whose true religion is not                     an attempt 
to recover the Beloved
to their bed? 

So when I say Amen,
when I say,  “The dawn is breaking the bones of your heart like twigs,”
look at every fall we’ve taken, and remember we are still august. 
Consider the tiniest sparrow:
its belief in its seeming invincibility. 
Its ringing throat. 
Its eggshell bones.  A body so feeble 
all it has is song.    Well, there may be no 
gorgeous harmony for us at the end of the day
but predators I pray, won’t you feast on this praise?

What I mean is, 
                         Creation will kill you 
                         it is so beautiful. Look at how brightly 
it unmakes
all its children.

So when I say humanity is my first love, 
I mean 276 girls studying physics, 
80,000 Palestinians and a black boy. 

When I say burial, ashes to ashes and dust to dust 
I mean I also saw life today. It fasted 
from sun up to sundown and broke 
with much joy, and there is no shroud
white enough to smother the muzzle 
of spring, its fatness, its pink.

So when I say feast, 
I mean quince, parabolic 
pear, or peach 
or perhaps 
my tongue,
or lower,
my breasts,
or lower,
my 
flesh like a claret ribbon in your mouth
because it’s all love &           it tastes good 
to me, it tastes 
good to me it 
tastes good to me.                 When the fruit in your hand becomes red meat, 
what do you need to know 
about the sine or the cosine, except 
the apple curves to fit 
the vivid frame of your lips.
And that’s another amen. 

When I say Let's stay 
marooned in this here chapel 
of a few hours, remember how we 
have all kissed someone in the scratched-out
light. They became a fountain, 
and our mouths were full 
of pennies after. 

When I say hell, 
I mean                          He’ll heal. 
Look around you at this forgiving miracle:
to burn one day and not burn out. 

When I say alleged heaven, remember 
the crime they have tried to make of our living. 
Remember the body 
has so many things to apologize for
for which it is not sorry. I am not

sorry 
for bearing witness.
For loving what I could not 
love, for living in the creases
of your palms like salt. I am your excess
tears and I am not sorry. I am 
not sorry for turning this into a lament
or for using familiar words to comfort you, 
for taking up language as the prosthetic.
A prayer for a phantom limb so that I can hold this world 
with extra hands. That’s how much I want 
to keep it. 
How much 
I want to keep you safe.