MY ANCESTORS GIFTED ME THEIR SILENCE

MIJN VOOROUDERS SCHONKEN MIJ HUN ZWIJGEN

Als Zwijgen Niet

Ssstttt… Laat haar vrijuit, ongehinderd, de nieuwe wereld in lopen.
Ze mag de karmozijnen dageraad niet zien en denken aan –

Laat haar alleen de paarse bloemen zien die bloeien in het houwsteen;
houd haar doof voor de slopende –

Ze mag alleen de geur onthouden van rijpe pruimen en guaves
die opstijgt uit de greppel; beslist niet de stank van – 

Laat haar kijken naar de kantachtige bladeren van de gebundelde bamboeplanten
zonder te zien dat de takken zijn gesnoeid, gestroopt en gebruikt om –
Die brede paal met gaten in de dwarsbalken gekerfd was waar ze –
Die donkere plek van een stel jambolanbessen was ooit de vlek van – 

Ssttttt… Ze loopt ten westen van het grote huis
voorbij wat zij enkel kent als de ‘Yard’.
Wij waren amper zo oud als zij toen masra ons ontbood
in zijn vertrekken. We waren niet dezelfde meer bij terugkeer…

Van de kinderen die we baarden mochten wij zelf niet houden
zoals we wilden. Masra kon ze verkopen wanneer hij daar zin in had!
Beter als sommigen nooit het ochtendlicht hadden gezien;
beter als ze waren begraven samen met hun navelstreng
in deze aarde hier!

Maar dit meisje… dat daar loopt… Zij is er een die onze Abrewa zag
wanneer we ’s avonds laat bijeenkwamen
en praatten boven een pan met water zodat niemand anders ons hoorde.
Toen fluisterde de oude wijze vrouw ons haar visioen toe dat… op een dag –

Ssstt… Laat dit vrouwkind geloven dat het maar vogels zijn, krekels,
sprinkhanen, de wind die door de khus-khus glijdt,
wat ze hoort. Beslist niet het geluid van onze – Sssstttttt!

O mijn Voorouders, wat open ik pas laat,
laagje voor laagje, dit geschenk van jullie zwijgen!
Maar vandaag leg ik mijn hoofdvlies over mijn ogen
zodat ik het zie

en ik huil
          om de botten die ik hier vind
          de enkelvoudige kaurischel
een gebroken kam,
          flarden van het zaklinnen dat schuurde
tegen jullie ooit gladde ebbenhuid
          en jullie opengereten lijf geen verlichting bood

Ik laat deze tranen om mijn onwetendheid:
slechte stootveer van gezag die mijn gehoor afschermde, mijn zicht sluierde,
die mij, een onecht kind, afkeerde van mijn ware Moeder.

Nu open ik de liefde
die jullie het zwijgen oplegden, als een heg om mij te beschermen
tot de tijd daar was voor een veiliger overtocht.

Wat kan ik jullie teruggeven op deze late leeftijd,
in deze late ontgoocheling?
De eed van mijn stem, mijn woorden; wat ik nog te lopen heb.

MY ANCESTORS GIFTED ME THEIR SILENCE

When Silence is Not

Ssshhhh…Let her walk free, unhindered, into the new world.
She must not see the crimson dawn and think of—

Let her see only purple flowers growing in the cut rock;
not hear the back-breaking—

She must remember only the smell of ripe plums and guavas
rising from the gully; never the stink of—

Let her gaze at the lacy leaves in the cluster of bamboo trees
and not see that the branches were cut, stripped and used for—
The thick pole with holes cut into the crossbars was where they—
The dark spot left by jamoon berries was once the stain of—

Shhhhhh… She’s walking west of the big house
next to what she knows only as the “Yard.”
We were barely her age when massa summoned us
to his quarters. We were not the same when we came back…

The children born to us were never ours to love
as we wanted. Massa could sell them whenever he chose to!
Better some had never seen the morning light;
better they’d been buried along with their navel- strings
under this same earth!

But this girl… walking…. She is one our Abrewa saw
when we gathered late in the evenings
speaking over a pot of water so no one else could hear us.
It was then the old wise woman whispered her vision that… one day –

Sshhh…Let the girl child think it’s only birds, crickets,
grasshoppers, the wind slipping through the khus-khus
that she hears. Never the sounds of our—- Sssshhhhhhh!

O my Ancestors, so late for me to unwrap,
layer by layer, this gift of your silence!
But today I place my birth caul over my eyes
so I may see

and I weep
           for the bones I find here
           the solitary cowrie shell
a broken comb,
           shreds of the osnaburg that roughened
your once-smooth ebony skin
           gave no ease to your torn flesh

I shed these tears for my oblivion:
false buffer of empire that shrouded my hearing, veiled my sight,
turned me, bastard child, away from my true Mother.

Now I unwrap the love
you forced into silence, like a hedge to protect me
until the time would come for safer passage.

What can I give you in return in these late years,
this late awakening?
The pledge of my voice, my words; the rest of this walking.