wanneer een schip uitvaart

over een waterlichaam 

turbulentie doet zich voor onder  

de verzadigde buik   

zelfs de oceaan baart golven    

op onbekende plekken     

de boeg boort voort      

een route herstructureert de goden       

van de atlantische oceaan        

ooit een grote poort         

nu een atlas, ont-daan          

een wake waar het nooit was geweest           

objecten in beweging            

rouwen nooit om wat was vermoord             

om geboren te worden              

in plaats daarvan gaat oversteek door met               

het vernietigen van zee–                

gezaligde oceaan, bewaar in herinnering                 

het zelf, dat ademde                  

kieuwen vormde van atlanteanen                   

een soppende processie                    

verzilt het zijde van water toch                     

stroomt branding ongemoeid over                      

wat probeerde te breken met                       

een gezoute weerspiegeling                        

vervoert een slavenschip

 lichamen als vracht en

  zowel het oppervlak als de oceaanbodem

   scheurt. zelfs de wolken breken

    open in snikken. trauma

     slaat toe – laat de aarde zwellen.

      het verleden is geen pas maar vat

       mensen duiken op uit de darm

        maar nooit het schip

         nu een graf

          gegraveerd op de rug.

           een wake waar wij zijn geweest, wij

            rouwen nooit om onszelf

             in plaats daarvan smullen we

              in plaats daarvan ritualiseren we

               de ontsnapping aan de dood

                en de dood zelf, zo heilig

                 wij die niet zijn verdronken

                  toen ze ons verdronken,

                   met een wederopstanding van botten

                    langs onze monden,

                     wij, grijnzend, nog steeds.

                      wat ons probeerde te malen

                       tot zand faalde en

                        kan onze opstand niet stoppen