YOU CAN LEAD A HORSE TO WATER

JE KUNT HET PAARD NAAR DE BRON LEIDEN

Omdat ik niet van het dichterlijke boerenbedrijf ben
zie ik het nut niet van een gortdroge geestdrift
voor begeerte; animale allure, bij voorbaat de afwezigheid
van een hart gewichtig als een kolibrie. Ik tel
de uren waarin ik me tracht te onderscheiden
van mis en daarmee afbraak, dat drieletterwoord
waar niemand bij vloekt. Op deugdzame dagen
modelleer ik mij graag als wereldreizigende mannenhekel.
Ik hoorde juwelen te verstoppen op vreemde plekken
en vroeg me soms af of ik andere stilistische effecten
had weten te vinden als ik ook in de trog had gezocht.
Al mijn goede gedachten zijn geëmigreerd: ze schrijven me soms,
een beetje eenzaam, een beetje onthutst. Transnationale 
wezen in een romantisch lexicon, zoete annunciaties
fluisterend tegen demotische boerenknechten gekleed
als beginnende yogi’s. Houden van een flinke duisternis,
het eerstebeste beest beteren. Luisteren naar de troubadour
die ’s avonds kweelt:

o waar is mijn amoureuze context gebleven?

YOU CAN LEAD A HORSE TO WATER

Because I am not into poetic husbandry,
I don’t see the point of a desiccated dedication 
to desire; animal allure, the pre-emptive absence
of a heart weighty as a hummingbird. Counting
the hours spent trying to differentiate myself  
from want or its dereliction, that four letter word  
nobody swears by. On righteous days, 
I like to fashion myself as a globe-trotting man-scold. 
I’ve been told to hide jewels in strange places 
and sometimes wondered what other stylistic effects 
were to be found had I checked the trough. 
All my good thoughts expatriated; they write to me sometimes,
a little lonely, a little perplexed. Transnational 
orphans in a romantic lexicon whispering 
sweet annunications to demotic farmhands dressed 
as yogi initiates. The love of a good obscurity,
besting the next beast. Listening to the troubadour
at night-time croon: 

o where did my amatory context go?