The big concepts of well-being, happiness, kindness, correspond to the catechisms’ virtue, the interminable Sunday morning sermon.
 
Who will remember an ironed collar, the navy blue skirt, the little Bermuda shorts at the age when girls were dressed as boys? In this get-up, you can guess the terrible boredom of gardens on a Sunday afternoon, saying hello to the ducks, the squeaky round of children and old people, you can hear it.
 
The most beautiful day sends us back to the clear light of an everlasting moment through which we imagine the meeting of a father and mother before the child was conceived, against a backdrop of melancholy. When this happens it causes us to sidestep or trip, for what use is a walk no one remembers?

De grote begrippen van welzijn, geluk, vriendelijkheid, stemmen overeen met de deugden van de catechismusles, met de eindeloze zondagochtendpreek.
 
Wie denkt er nog terug aan een gestreken kraag, aan het marineblauwe rokje, aan de kleine kniebroek op een leeftijd dat meisjes jongenskleren moesten dragen? Je ziet het voor je in die uitdossing, de vreselijke verveling op zondagmiddagen, het dag zeggen tegen de eendjes, het knarsende drentelen van kinderen en bejaarden, je hoort het.
 
De mooiste dag verwijst naar de klaarte van een eeuwig moment, je stelt je daarbij voor hoe een vader en een moeder elkaar voorafgaand aan het verwekken van het kind ontmoeten, in een melancholisch decor. Zo’n gebeurtenis brengt een verschuiving, een hapering teweeg, want waartoe dient een wandeling die niemand zich herinnert?

Les grandes notions de bien-être, bonheur, gentillesse, correspondent à la vertu des catéchismes, au sermon interminable du dimanche matin.
 
Qui se souviendra d’un col repassé, de la jupe bleu marine, du petit bermuda à un âge où on habillait les filles en garçon ? Dans cet accoutrement, on devine l’ennui terrible des jardins le dimanche après-midi, le bonjour aux canards, le circuit grinçant des enfants et vieillards, on l’entend.
 
La plus belle journée renvoie à la clarté d’un moment éternel, à travers lequel on imagine la rencontre d’un père et d’une mère avant la conception de l’enfant, dans un décor mélancolique. Un tel événement provoque un écart, un accroc, car à quoi sert une promenade dont personne ne se souvient ?