Моя тоска – домашняя зверюшка.

Mijn weemoed is een huiselijk roofdiertje.

Mijn weemoed is een huiselijk roofdiertje.
Hij houdt zich kalm en kent het woordje ‘ksst’.
Hij hoeft niet veel: een aai over zijn kopje,
Iets lekkers en een gefluisterd ‘goed zo’.
Hij zal mij nimmer naar de keel springen
En zeurt niet in het bijzijn van bezoek.
Het simpele lied van de minutenwijzer
Vindt hij betoverend, het doet hem goed.
Hij komt bij mij op schoot gekropen,
Geeft kopjes en valt als een kind in slaap.
En op mijn schrift werpt dan zijn schaduw
Een dwaas metalen vensterkruis.
Alleen ’s nachts, als een muis in het hooi,
Wordt hij onrustig, en half wakker
Jankt hij zachtjes om het warme huis,
Dat jij voor mij nog bouwen zal.

Моя тоска – домашняя зверюшка.
Она тиха и знает слово «брысь».
Ей мало надо: почесать за ушком,
Скормить конфетку и шепнуть: «Держись».
Она меня за горло не хватает
И никогда не лезет при чужих.
Минутной стрелки песенка простая
Ее утешит и заворожит.
Она ко мне залезет на колени,
По-детски ткнется носом и уснет.
А на мою тетрадь отбросит тени
Бессмысленный железный переплет.
И только ночью, словно мышь в соломе,
Она завозится и в полусне
Тихонько заскулит о теплом доме,
Который ты еще построишь мне.