PANIC ATTACK

PANIEKAANVAL

Het lichaam had een nachtmerrie.
Wakker. Geen film nodig.

Geen licht nodig, om heupen
en schouders in bed te laten roteren
aan de cardanring van vochtige ogen.

Bonzend hart, steken in de borst...
zou het de rechterarm zijn die pijn doet?

Het brein was een leegte
of een ontplofte kamer...
flarden spraak daarin,
splinters lust en gebed.

Niemand kan zijn hart onder ogen zien
of de rug toekeren.

Buik strompelde naar pot,
loosde, loosde weer
tot darm een trein was
die door zijn eigen tunnel kroop,

langzaam de nachtmerrie mee
omlaag sleurend, onder de hartstreek.
Je zou niet zijn gestorven

daar was de angst te groot voor geweest
maar: het ambulance-moment te missen . . .

Ontspan je. Op den duur zal je zandloper
vanzelf weer worden omgedraaid.

PANIC ATTACK

The body had a nightmare.
Awake. No need of the movie.

No need of light, to keep hips
and shoulders rotating in bed
on the gimbals of wet eyes.

Pounding heart, chest pains –
should it be the right arm hurting?

The brain was a void
or a blasted-out chamber –
shreds of speech in there,
shatters of lust and prayer.

No one can face their heart
or turn their back on it.

Bowel stumbled to bowl,
emptied, and emptied again
till the gut was a train
crawling in its own tunnel,

slowly dragging the nightmare
down with it, below heart level.
You would not have died

the fear had been too great
but: to miss the ambulance moment –

Relax. In time, your hourglass
will be reversed again.