Call-up

With a perpetual eagle on his crumpled beret,
Grisha Hartyuk, the quiet C-average dropout,
shot himself in a friend’s toilet
on finding a call-up summons in his mailbox.

He spent weeks on a hospital bed and survived.
The bullet had missed the heart by an inch.
He walks among us again, my lucky classmate
with a double life, the front of his suit patched.

Shall I now enlist among the bloody stoics
or join the goddamn cynics instead?—
he enquires of the scattered acacias,
his palm covering the hole in his chest.

CALL-UP

In de klas had hij niks te beduiden.
Met de rijksadelaar op zijn pet
riep men Grisja Chartsjoek naar het zuiden.
Hij schoot – niet in zijn eigen toilet –
door zijn borst, want hij wou liever sterven.
Na een hospitaalbed dwong zijn lot
hem een dubbel bestaan te verwerven
met een gat in zijn pak van het schot.
Aan verwaaide acaciabloemen
vraagt hij: moet hij zich – hem is het worst –
stoïcijn dan wel cynicus noemen,
met zijn hand voor het gat op zijn borst?

С неизменным орлом на берете
тихий троечник Гриша Хартюк
застрелился в чужом туалете,
получивши повестку на юг.
Повалялся в больнице, не умер,
пуля-дура прошла стороной.
Так и ходит в пробитом костюме
одноклассничек с жизнью двойной.
То ли в стоики на фиг податься,
то ли в циники на хрен пойти,
вопрошает он россыпь акаций,
зажимая дыру на груди.