IN YOUR HONOR

TER ERE VAN JOU

Ter ere van jou presenteert een man een zeebaars
met groen zeewierdraad vastgebonden op een zwartgelakt bord.

‘Oh’ gaat het door de zaal:
je weet niet goed wat er te gebeuren staat.

Je kunt door een telescoop turen naar de volle
stralende maan tegen de diepzwarte ruimte,

van de Bay of Dew naar de Sea of Nectar kijken,
maar nee, dit fraaie benoemen is een uitvlucht.

Wat zijn van jagers die op een zondagmiddag
met lege handen huiswaarts rijden de gedachten?

Hun begrip van eer zou kunnen samenvallen
met jouw begrip van wreedheid? De schuine

lichtbaan van de dalende zon is een mes
dat wil en daad scheidt in oneindig dunne

en lucide laagjes. Je kijkt naar het zeebaarsoog
helder en stralend. De kieuwen lijken te bewegen

o zo lichtjes. De zeebaars ruikt
naar dromen, maar dit is geen droom. ‘Oh,

wat een heerlijkheid’ gaat het door de zaal,
en de staart van de zeebaars plots flapt. Hij

bloedt en flapt, bloedt en flapt terwijl
de gastheer het ene na het andere laagje glanzende sashimi snijdt.

IN YOUR HONOR

In your honor, a man presents a sea bass
tied to a black-lacquered dish by green-spun seaweed.

‘Ah’ is heard throughout the room:
you are unsure what is about to happen.

You might look through a telescope at the full
bright moon against deep black space,

see from the Bay of Dew to the Sea of Nectar,
but, no, this beauty of naming is a subterfuge.

What are the thoughts of hunters driving
home on a Sunday afternoon empty-handed?

Their conception of honor may coincide
with your conception of cruelty? The slant

of light as sun declines is a knife
separating will and act into infinitely thin

and lucid slices. You look at the sea bass’s eye,
clear and luminous. The gills appear to move

ever so slightly. The sea bass smells
of dream, but this is no dream. ‘Ah,

such delicacy’ is heard throughout the room,
and the sea bass suddenly flaps. It

bleeds and flaps, bleeds and flaps as
the host slices slice after slice of glistening sashimi.