Zhou Yangchun

In the world of her dreams     she stands at the ferry
without boats     or before she can finish the exam
time is up     Most times are defective products     bleakness and emptiness
In the mountains at midnight     she is left alone     no one to turn to for help
She describes to me these scenes when she screams in her dreams     Lamp light
brightens her face after her screaming     relaxed and open
without the sinking silence or daytime tension     In her dreams
she finds vast desolate wilderness     she has to cry out     she’s frightened
she screams ...     then wakes up to face in a crowded dorm of
twelve     her bewildered co-workers
She apologizes to them     saying in her body
hides a demon who curls up     quietly during the day
but tortures her at night     Her body is not used to
Twelve hours of labor at the electronics factory     Fatigue
has become her only word of expression     On the assembly line
her body is stiff and clumsy     her joints ache
her fingers are heavy like machines     In her back
legs     waist     she has lost control of     the indescribable pain
pressing her body like a rock     She must release from
her body an open field to allow herself to shout     a beast
running out of her sleep     This 17-year-old girl from Hunan
screams as if a boulder presses upon her     In her sleep
her screams buried deep in her blood     burst out    
shaking the whole dorm     Between her breathing and screams
I     insomniac    feel the oppression wrapped in the body
of a silent female migrant worker     Her screams pierce
this hasty industrial age     like a shout of protest
or the hidden moving matter in her veins
We still complain about how her screams broke our
beautiful dreams     and her innocent body and lost gaze
Her screams in her dreams are this industrial epoch’s slow  
hidden pains     accumulating     and exploding.

Zhou Yangchun

in de wereld van haar dromen     staat zij op de kade
maar is er geen schip     of doet ze een examen maar
is de tijd om voor ze klaar is     nog vaker is het een inferieur product     leeg en verlaten
’s nachts in de bergen     is zij eenzaam achtergebleven     niemand ter steun
ze beschrijft me de scènes uit haar dromen wanneer ze het uitschreeuwt      de lamp
schijnt op haar gezicht dat heeft geschreeuwd     ontspannen en uitgestrekt
zonder de zwijgzaamheid en spanning van de dag     in haar dromen
ziet ze desolaatheid     en moet schreeuwen     ze is bang
ze schreeuwt zich wakker    confrontatie met twaalf mensen
een krappe slaapzaal     met de ontsteltenis van haar collega’s
ze verontschuldigt zich     ze zegt dat in haar lichaam
een demon schuilt     overdag rustig opgekruld
’s nachts komt hij haar kwellen     haar lichaam is nog niet gewend aan
de twaalfurige werkdagen in de elektriciteitsfabriek     moe
is het enige woord dat ze nog kan zeggen     aan de lopende band
haar lichaam stijf en onhandig     pijnlijke gewrichten
mechanisch geworden vingers     geen controle meer
over haar rug     benen     lendenen     onbeschrijflijke pijn
drukt als een rots op haar lichaam     ze moet uit haar lichaam
een desolaatheid elimineren     die haar laat schreeuwen     een beest
rent haar slaap uit     dit zeventienjarige meisje uit Hunan
schreeuwt alsof een rots haar neerdrukt     tijdens haar slaap
explodeert de schreeuw die in het diepste van haar aderen stroomt
verplettert de hele zaal     tussen haar gehijg en geschreeuw in
voelt mijn slapeloze ik een gigantische druk in het lichaam
van de zwijgzame arbeidster     haar geschreeuw snijdt dwars door
dit nauwe industriële tijdperk     als een hulpkreet
als een verborgen substantie die in haar aderen borrelt
wij mopperen nog dat haar geschreeuw onze zoete dromen
heeft stukgeslagen     haar pure lichaam en verbijsterde blik
het geschreeuw in haar dromen is het chronische lijden
van het lichaam in het industriële tijdperk     het stapelt zich op en explodeert

周阳春

梦的世界里 她站在码头上
却没有船只 或者考试尚未完成
时间已到 更多时候是次品 空旷而荒凉
半夜山中 剩下孤独的她 无所依靠
她跟我说尖叫时梦的场景 灯光
照亮她尖叫过后的脸 放松而舒展
没有白天的沉默与紧张 在梦中
她遇到旷野 需要叫喊 她害怕
她叫喊……醒来 面对十二人
局促的宿舍 工友们莫名的诧异
她向她们表示歉意 她说她身体里
潜藏一个魔鬼 白天安静地蜷伏
夜晚跑出来折磨她 她身体还不习惯
电子厂每天十二小时的劳动 累
成为她唯一表达的词 流水线上
她的身体生硬而笨拙 关节在疼痛
剩下手指像机械一样重复 背部
腿部 腰部 她已无法控制 莫名的痛
像石头压着她的身体 她需要从身体
抽出一片旷野 让她叫喊 有一头野兽
从她的睡眠中跑出 这个十七岁的湖南女孩
尖叫像石头压抑着她 睡眠中
流动在血管深处的尖叫会迸发
打破整个宿舍 在她喘息与尖叫间
失眠的我感受到一个沉默的女工
身体饱含的压抑 她的尖叫穿越
这个局促的工业时代 像一声呐喊
也像在血管里涌动的被潜伏的物质
我们还在抱怨她的尖叫打破了我们的
美梦 她单纯的身体与茫然的眼里
她梦里的尖叫成为工业时代的身体里
缓慢的痛楚 正在积聚 迸发