1

In front the mountains emerge like a fine gauze
that curves over the shadows. The snow of the 
cordillera phosphoresces lightly, like a gauze 
that floats. Above, the infinite stars and the black 
sky. Words are tenuous, the stars are tenuous.

I heard an unending field of white daisies. They 
bend in the wind. I hear the moaning of the thin 
stalks as they bend. It’s a grating, high-pitched 
sound. When the wind stops the silence comes 
back.

Bruno. Only a white line that falls and rises up 
again. Above the line everything is black and 
under it too. First there’s the beach, I know, then 
the sea up to the horizon and then the sky. The 
night is a closed black box, underneath it the line 
of surf sounds and is white.

Bruno was my friend.

1

Aan de voorkant doemen de bergen op als een gaas van
tule en welven zich over de schaduwen. De sneeuw 
op de bergketen glinstert licht, als een gaas dat zweeft. 
Boven de oneindige sterren en de zwarte hemel. 
De woorden zijn ijl, de sterren zijn ijl.

Ik hoorde een eindeloos veld met witte margrieten. 
Ze klappen dubbel in de wind. Ik hoor de dunne stelen 
kreunen als ze dubbelklappen. Het is een snerpend, scherp 
geluid. Wanneer de wind gaat liggen, keert de stilte terug. 

Bruno. Het is alleen een witte lijn die valt en zich 
weer opricht. Boven de lijn is alles zwart en eronder 
ook. Ervoor is het strand, dat weet ik, daarna de zee 
tot aan de horizon en dan de hemel. De nacht is een 
gesloten zwarte kist, eronder klinkt de lijn van de 
branding en die is wit. 

Bruno was mijn vriend.

1

Al frente las montañas emergen como una gasa de 
tul curvándose contra las sombras. La nieve de la 
cordillera fosforece levemente, como una gasa que 
flota. Arriba las infinitas estrellas y el cielo negro.
Las palabras son leves, las estrellas son leves.

Escuché un campo interminable de margaritas 
blancas. Se doblan por el viento. Oigo el gemido de
los delgados tallos al doblarse. El sonido es chirriante, 
agudo. Cuando el viento cesa vuelve el silencio.

Bruno. Sólo es una línea blanca que cae y se 
levanta. Arriba de la línea todo es negro y abajo 
también. Antes está la playa, lo sé, después el mar 
hasta el horizonte y luego el cielo. La noche es una 
caja cerrada negra, abajo la línea de la rompiente 
suena y es blanca.

Bruno era mi amigo.