So, Alyosha, maybe it is true

Wellicht, Aljosja, is het dus waar

Wellicht, Aljosja, is het dus waar
dat we leven in misschien.
Misschien de aarde . . .  misschien de lucht . . .
chemische wind, aurora’s, getijden,
krijtheuvels en geblakerde dennen
en de microtonale klokjes.

En zij die inkt opslokken
(de klokkenluiders),
misschien erven ze
de zompen en de zoutmoerassen,
het veengras en de zeekraal,
een jas met gescheurde zakken, gerafelde boorden.

Erven het zeeschuim, het stof,
de ijzerhoudende modder
die ons weer opneemt.

So, Alyosha, maybe it is true
that we live in perhaps.
Perhaps the earth . . . perhaps the sky . . .
chemical winds, auroras, tides,
chalk hills and blistered pines
and the microtonal bells.

And those who swallow ink
(the ringers of bells),
perhaps they will inherit
the bogs and salt marshes,
the swamp grass and samphire,
jacket with torn pockets, shredded cuffs.

Will inherit the sea-foam, the dust,
the ferrous mud
that reabsorbs us.