American Internal

EEN AMERIKAAN VAN BINNEN

Onder in het gat, in de klei en modder
spitten we. De middagzon heet op onze rug
terwijl we ons buigen over ’t werk alsof we
onder in onze eigen schaduwen spitten
met de bezoedelde spaden van onze handen,
spitten tot iemand uitroept – weer één,
ze hebben er weer één ontdekt, met bleke ogen
wroeten we de dode gezichten los tussen worm en steen,
de koperen kogelhulzen in de mond.
We tillen ze één voor één zorgvuldig uit de aarde,
mannen met sandalen en qamies aan,
natte katoenen gewaden, door klei geverfd,
en vrouwen als de vrouw die ik nu optil
hoe haar haar uiteenvalt in een glans
van koper, koud als water in mijn palm.

American Internal

Down in the hole, down in the clay and mud,
we dig. The noon sun hot on our backs
as we bend to the task, as if digging
down into our own shadows
with the stained shovels of our hands,
digging until someone gasps—another,
they have discovered another; with pale eyes
the dead faces are rooted among worms and stone,
the brassy shells of bullets in their mouths.
We raise each one carefully out of the earth,
men dressed in sandals and thawbs,
wet cotton robes dyed by clay,
and women, like the one I lift now,
how her hair unravels in a sheen
of copper, cold as water in my palms.