HARD LOVE

MEEDOGENLOZE LIEFDE

Ze kan het breken van haar vliezen niet tegenhouden;
het bloed niet stelpen dat gepaard gaat met de geboorte
van haar zoon, noch de melk die uit haar borsten stroomt.
Ze neemt hem in haar armen en voelt de zielen
van zijn vaderen om hen heen, volhardend:
Hij is Adofo*, Adofo. Dat is zijn naam.
Ze zucht de naam van het kind in zijn oor,
in zijn ziel, opdat hij hem niet vergeet.

Maar nu al weet ze wat nooit zal geschieden.
Ze mag haar zoon niet vastketenen met tederheid.
Dus verbuigt ze zijn voeten en enkels
om het gewicht van boeien te kunnen verdragen;
wrijft met haar ruwe handen over de zachte huid 
van zijn rug ter voorbereiding op de zweep die zal volgen.
Ze laat het gewicht van haar armen hard neerkomen op zijn hals
als ze hem omhelst; misschien zal hij er ooit een juk omheen dragen.

Soms zet ze hem ’s avonds vlak voor het kookvuur:
ze weet dat hij het schroeien van het ijzer moet doorstaan
diep in zijn huid, als hij wordt gebrandmerkt, niet met de naam
die zijn vaderen hem gaven, maar als het bezit van witte slavenhouders.

Ze is dagenlang stil. Ze moeten nu
gewennen aan gemis, een voorbode van een toekomstige tijd
waarin de ander alleen nog in het geheugen is gegrift.
De laatste tijd verduistert de zon in de velden.
De vollemaan houdt zich schuil in de schaduw.
De witte mannen zijn gekomen als wilde beesten op jacht.
En ze weet het. Ze weet het.

Op een ochtend net voor zonsopgang:
‘Masra vraagt fo de jongen. Hij moet komen!’

Ze fluistert haar zoon deze laatste woorden in:
Jij bent Adofo. Onthoud je naam: Adofo.
Er spreekt angst uit zijn ogen, maar ook iets diepers.
Mijn naam is Adofo, fluistert hij terug.
Dertien jaar oud – en weg is hij.

Hij ziet niet hoe de bitter smakende rank
waarmee ze haar overvolle hart heeft ombonden, ontrafelt;
noch haar roodomrande ogen
wanneer alles losbarst wat ze heeft binnengehouden.

HARD LOVE

She cannot stop her waters breaking;
staunch the blood that comes with the birth
of her son, or the flow of milk from her breasts.
She holds him in her arms and feels the spirits
of his fathers hover near, persistent:
He is Adofo*, Adofo. That is his name.
She breathes the baby’s name into his ear,
into his spirit, so he may not forget.

But even now she knows what cannot be.
She must not fetter her son with tenderness.
So she flexes his feet and ankles
to bear the weight of ball and chain;
rubs her calloused hands down the soft skin
of his back to ready him for whippings that will come.
She lets the weight of her arms fall heavy on his neck
as she hugs him; a yoke may be the collar he will wear.

Some evenings she stands him near the cooking-fire:
she knows he must endure the searing of the branding iron
deep into his flesh, when he is marked, not with the name
his fathers gave him, but as the property of white enslavers.

For days she is silent. They must become
accustomed to absence, a shadowing of some future time
when the other is etched only in memory.
These days in the fields the sun darkens.
The full moon hides among shadows.
The white men have come like wild beasts on the hunt.
And she knows. She knows.

Just before daybreak one morning:
“Massa sen’ fuh de boy. He mus’ come!”

She whispers these final words to her son:
You are Adofo. Remember your name: Adofo.
There’s fear is in his eyes, but also something deeper.
My name is Adofo, he whispers back.
Thirteen years old— and he’s gone.

He will not see how the bitter-tasting vine
she’s used to bind her too-full heart, unravels;
nor her red-rimmed eyes
when all that she’s held in, breaks loose.