Frank Báez

Het werk van Báez verschijnt uiteraard ook in boekvorm: inmiddels publiceerde hij al vier bundels met gedichten, waaronder het bekroonde Postales, bundelingen met korte verhalen, journalistieke kronieken en reisverhalen – want de jonge eilandbewoner die de wijde wereld wilde intrekken heeft dat inmiddels gedaan. Zo werd Báez’ werk vertaald in meer dan acht talen en is hij een graag geziene gast op poëziefestivals over de hele wereld. Ook die reizen zien we weer terug in de gedichten: Chicago, Egypte, de Middellandse Zee – een voor een worden de locaties opgenomen in dat universum van die jongeman die graag groots en meeslepend wil leven maar toch zijn geliefde eiland in de Caraïbische Zee maar niet uit zijn systeem krijgt. Steeds keert Báez terug naar de kade, de pier, de golven:

We zijn allebei ouder geworden,
maar ondanks het voorbijgaan van de tijd
blijf ik naar deze pier komen

om met je te praten met
dezelfde onschuld van toen
ik nog een jongen was en over

je stranden liep en een schelp oppakte
en hem naar mijn oor bracht
en jij voor het eerst tegen me sprak.

Dat steeds maar weer terugkeren is niet vreemd voor een dichter uit de Caraïben, een dichter wiens lievelingsgedicht ook nog eens ‘The Light of the World’ is, waarin Derek Walcott zo briljant die regionen oproept. Het is slechts een kwestie van tijd voor Báez ook zo’n klassieker de wereld in stuurt. Het Caraïbische parlandoritme heeft hij al en van het eiland afkomen is niet eens een voorwaarde om een grote naam te worden – dat werd al een keer bevestigd in 2017, toen Báez als enige dichter werd opgenomen in Bogotá39, de lijst met de meest opvallende Latijns-Amerikaanse schrijvers onder de veertig jaar.