Mischa Andriessen

Er zijn critici die Andriessens werk om die reden hebben aangeduid als ‘misleidend’, in een enkel geval zelfs als ‘een enorm vraagteken’. Toch is de rode draad in zijn poëzie zelden zoek. Andriessen schetst een wereld waarin niets te fixeren valt – vandaar ook de interpretatieve openheid – behalve de destructie die zijn personages voortdurend overvalt. De dichter stelt de universele en existentiële vraag hoe de mens zich staande kan houden in de armen van het verval. Daarbij propageert hij het idee dat we binnen de beperkingen van ons eindige en futiele bestaan een persoonlijk universum kunnen opbouwen waarin toch enige zin te vinden valt. ‘Het is onze verdomde lot, niet te aanvaarden / dat dit alles is’, schrijft Andriessen in zijn debuut Uitzien met D. Zijn dichterschap is er een concretisering van: deze poëzie probeert voorbij de alledaagse eendimensionaliteit te geraken, zonder de menselijke angst te ontkennen te willen vasthouden aan het bekende.

‘Elke bestemming is een leugen’, tekent Andriessen op in zijn bundel Huisverraad. Dat credo kunnen ook zijn lezers zich voorhouden: de ultieme route naar de kern van zijn gedichten bestaat niet. Je kunt de bijzondere vriendschap in Uitzien met D benaderen met het Bijbelboek Mattheus in de hand of de verbanden nagaan tussen Andriessens Dwalmgasten en Ovidius' Metamorphosen, maar onder de streep is er altijd iets wat aan je interpretatiekader ontsnapt. Deze poëzie viert daarom bij uitstek het interactieve samenspel tussen dichter, lezer en tekst. Bibliografie
Uitzien met D, De Bezige Bij, Amsterdam, 2008
Huisverraad, De Bezige Bij, Amsterdam, 2012
Dwalmgasten, De Bezige Bij, Amsterdam, 2016
Winterlaken, De Bezige Bij, Amsterdam, 2019