Maura Dooley

Dooley daalt in haar poëzie dikwijls op subtiele wijze af naar de diepere lagen van de menselijke ervaring. In dat opzicht is haar werk verwant aan dat van dichters als Elizabeth Bishop en Paul Muldoon. De titel van haar nieuwste bundel, Life Under Water, spreekt eigenlijk al boekdelen. Dooley duikt onder het wateroppervlak, onder de fysieke beleving van de werkelijkheid, ze zoekt naar de complexe stroompjes gevoel en herinnering die uit die beleving voortvloeien. In haar gedicht ‘Dulwich Picture Gallery door een sluier van tranen’ bezoekt de ik een tentoonstelling, samen met een ander die iemand is kwijtgeraakt. Wat er precies is gebeurd, blijft onduidelijk. Misschien is er een dierbare overleden, maar het kan ook om een verloren liefde gaan. Gaandeweg weet Dooley ons duidelijk te maken dat ze tot de diepere essentie van de gezamenlijke ervaring probeert door te dringen. De zichtbare werkelijkheid wordt daarbij aanleiding, beeld en symbool: ‘En toen ik de weg opreed gedurende die ogenblikken/ vóór er koplampen nodig zijn, stak ik een sigaret voor je aan, nog iets dat je had opgegeven.’   

Typerend voor Dooley is verder dat ze haar eigen ervaring nogal eens verbindt met de collectieve reflectie en het gedeelde geheugen. In haar gedicht ‘De omgekeerde wereld’ vormt het bekijken van de buitenwereld door een bevroren ruitje het vertrekpunt voor een intrigerende maar uiterst persoonlijke zwerftocht door de Engelse geschiedenis. En in het lange, indrukwekkende gedicht ‘De bron’ vermengt ze maatschappelijk engagement, wetenschappelijk feitenmateriaal en beelden van religieuze en literaire herkomst met de allerindividueelste perceptie.
Maura Dooley was te gast op het 40e Poetry International Festival in 2009. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.