THE WEST WIND BLOWS

The west wind blows.
The west wind
through the open window,
turning the pages of the open book.
As if to read itself.
The varnish on the oars
dries quicker now
and at least one fly
always gets stuck
in the hardening clear surface.
Like a question
from a crystal-clear, empty and nocturnal space.
And the book reads itself
not without afterthoughts.

DE WESTENWIND WAAIT

De westenwind waait.
De westenwind
komt door het open raam naar binnen
en bladert in een opengeslagen boek.
Dat zich aldus zelf leest.
Het vernis op de roeispaan
droogt nu sneller
en minstens één vlieg
blijft altijd achter
in de snel hard wordende, heldere substantie.
Als een vraag gesteld
vanuit de kristalheldere lege en nachtelijke ruimte.
En het boek leest zichzelf
niet zonder bedachtzaamheid.

VÄSTVINDEN GÅR

Västvinden går.
Västvinden
in genom öppna fönstret
bläddrar i uppslagen bok.
Som alltså läser sig själv.
Fernissan på åran
torkar snabbare nu
och minst en fluga
blir alltid kvar
i den hårdnande, klara massan.
Liksom en fråga
utifrån den kristallklara tomma och nattliga rymden.
Och boken läser sig själv
inte utan eftertanke.