ALL PASSION CONCLUDED

Caprices of light
through the top chink
of the shutters
                         and the heat,
the cold like lime and the sun,
that isn’t being
                          and is
in other arms
that would give the same.

                                   There is
the light that fills the jug,
the inner red that has overflowed
with emptiness. Is that it?
                                             It is
the style, better said,
of the hole that defers to continence,
the ruling given by an inside where
                                                         – if wanted –
for a moment the world enters
and believes in ways
of becoming stony-hearted.

Thus
it trembles. With the changing
light. And with the leaves
making meshwork in the wind.
                                                  Outside that
will there be nothing? Not even embrace
to hold it?

              It endures
that which dies.
There remain familiar
drawers with the clothing that has become
strange, personal sateens and blemishes
                                                                   of hurts
that hurt no more.
                             In corners
of the flesh, no more in use,
the satiety of power
                                  to be detained.

It is passion or the step
between two voids, the atrocity
that leaves intact the heart
                                           behind the hard core
of the person invented
for the world.
                    And no one
loves what is not known: this site
has ceased to be
                           lit up
                                  because now
the sombre places are the centre.

                                                  All
passion concluded
                      is emotion
made clear. To shift
the chair into the sun to remake
the yesterday gone
                                and see how beautifully
they ripen,
the peaches of this year.

IEDERE PASSIE VOLTOOID

Grillen van het licht
door de bovenste spleet
van de luiken
           en de warmte,
de kou zoals kalk en de zon,
wat niet zijn is
           en is
in andere armen
om het even.

           Er is
het licht dat de kruik vult,
het rode binnenste helemaal vol
leegte. Is het dat?
           Het is
de stijl, veeleer,
van holte die inhoud eerbiedigt,
het vonnis dat een binnenste geeft waar
           – als men wil –
de wereld even binnentreedt
en gelooft in manieren
om zich onwrikbaar te maken.

           Dus
trilt ze, de wereld. Met het licht
dat verandert. En met de bladeren
die in de wind een afrastering vormen.
          Bestaat
daarbuiten niets? Ook geen omarming
die haar onderwerpt?


          Duren doet
alles wat doodgaat.
          Blijven doen de vertrouwde
laden met kleren die vreemd
zijn geworden, persoonlijk satijn en gloeiende kooltjes van pijn
die al geen pijn meer doen.
          In de hoeken
van het vlees, in onbruik,
de verzadiging van het kunnen
          stoppen.

De passie of de passage
tussen twee leegtes, de wreedheid
die het hart intact laat
          achter de pit
van een personage voor de wereld
uitgevonden.
          En niemand bemint
wat hij niet kent: die plek
is al niet meer
          verlicht
               want nu
zijn de donkere plekken het centrum.

          Iedere
voltooide passie
          is uitgeklaarde
emotie. De stoel
in de zon zetten om gisteren
over te doen
          en te zien hoe mooi
de perziken
rijpen dit jaar.

TODA PASIÓN CONCLUIDA

Caprichos de la luz
por el resquicio superior
de los postigos
	         y el calor,
el frío como cal y el sol,
que no es estar
	         y es
entre otros brazos
que den lo mismo.

	             Está
la luz que llena el jarro,
el rojo interior que se ha colmado
de vacío. ¿Es eso?
	              Es
el estilo, más bien,
de hueco que acata la continencia,
la sentencia que da un adentro donde
			        – si se quiere –
por un momento el mundo entra
y cree en maneras
de hacerse inconmovible.

		         Así
que tiembla. Con la luz que
cambia. Y con las hojas
que se enrejan en el viento.
		             ¿Fuera de él
no habrá nada? ¿Ni abrazo
que lo sujete?

	        Dura
lo que se muere.
	          Quedan familiares
cajones con la ropa que se ha vuelto
ajena, satenes personales y tizones
			         de dolores
que ya no duelen.
	            En rincones
de la carne, desusada,
la saciedad del poder
		  detenerse.

Es la pasión o el paso
entre dos vacíos, la atrocidad
que deja intacto el corazón
		            tras el carozo
de un personaje inventado
para el mundo.
	        Y nadie ama
lo que no conoce: este sitio
ha dejado de ser
	           iluminado
		            porque ahora
los lugares sombríos son el centro.

			        Toda
pasión concluida
	          es emoción
aclarada. Correr
la silla al sol para rehacer
el ayer
            y ver cómo maduran,
bellamente,
los duraznos este año.