Poem
Peter Gizzi
BEGINNING WITH A PHRASE FROM SIMONE WEIL
BEGINNEND MET EEN ZIN VAN SIMONE WEIL
Geen tijd is beter dan het heden als we alles hebben
verloren. Wat niet inhoudt dat als regen valtonder zekere buiging, met wisselende snelheid het zonder
doel is of plan.
Het alles van nu gaat verloren met de tijd, volgens natuurwetten
schuiven de dingen
als een heden uit ons oog raakt,
als er geen alles meer is. Niets meer aanwezig in
al het beminde.
In het uitdijende model drijft alles langzaam af en
al wat beter is dan het heden raakt in geen tijd verloren.
Een dag bedekt de bodem volgens zwaartekracht
en de pissebed rukt op. Weg, het scharnier barst, de
poort zwaait een bries,
bries afhankelijk van of een gratie opengaat voor de lucht,
snelheid verbonden aan gevleugelde klei. Alle ietsen op hun
bijzondere standplaats.
De zon wordt feller en bleker, vervaagt de spectrale waarde
in al het geziene. En chaos is geen beter model
als wij op drift raken.
Als wij een aanwezigheid verloren hebben als er geen alles
meer is. Niets meer aanwezig in al het beminde,
een iets verliezen aan het heden. Ik heb een vlieg horen zoemen. Ik heb
de geopenbaarde natuur gehoord,
auto’s op straat en het vuilnis, voetafdrukken van een wereld,
elke vlieg een eeuwig raam,
onvermengd leven, kzing, toppen van teer.
Geen alles is beter dan verlies als we tijd
hebben. Geen gebrek in het heden beter dan alles.
In dit uitdijend model valt regen
volgens natuurwetten, alles drijft af. En
al wat beter is dan het heden
is in geen tijd weg. Een zekere buiging, een wisselende snelheid.
Is er geen betere aanwezigheid dan verlies?
Een gratie die opengaat voor de lucht.
Geen betere tijd dan het heden.
© Vertaling: 2014, Samuel Vriezen
BEGINNING WITH A PHRASE FROM SIMONE WEIL
There is no better time than the present when we have lost
everything. It doesn’t mean rain falling
at a certain declension, at a variable speed is without
purpose or design.
The present everything is lost in time, according to laws
of physics things shift
when we lose sight of a present,
when there is no more everything. No more presence in
everything loved.
In the expanding model things slowly drift and
everything better than the present is lost in no time.
A day mulches according to gravity
and the sow bug marches. Gone, the hinge cracks, the
gate swings a breeze,
breeze contingent upon a grace opening to air,
velocity tied to winging clay. Every anything in its
peculiar station.
The sun brightens as it bleaches, fades the spectral value
in everything seen. And chaos is no better model
when we come adrift.
When we have lost a presence when there is no more
everything. No more presence in everything loved,
losing anything to the present. I heard a fly buzz. I heard
revealed nature,
cars in the street and the garbage, footprints of a world,
every fly a perpetual window,
unalloyed life, gling, pinnacles of tar.
There is no better everything than loss when we have
time. No lack in the present better than everything.
In this expanding model rain falls
according to laws of physics, things drift. And
everything better than the present is gone
in no time. A certain declension, a variable speed.
Is there no better presence than loss?
A grace opening to air.
No better time than the present.
Is there no better presence than loss?
A grace opening to air.
No better time than the present.
© 2003, Peter Gizzi
From: Some Values of Landscape and Weather
Publisher: Wesleyan, Middletown, CT
From: Some Values of Landscape and Weather
Publisher: Wesleyan, Middletown, CT
Poems
Poems of Peter Gizzi
Close
BEGINNING WITH A PHRASE FROM SIMONE WEIL
There is no better time than the present when we have lost
everything. It doesn’t mean rain falling
at a certain declension, at a variable speed is without
purpose or design.
The present everything is lost in time, according to laws
of physics things shift
when we lose sight of a present,
when there is no more everything. No more presence in
everything loved.
In the expanding model things slowly drift and
everything better than the present is lost in no time.
A day mulches according to gravity
and the sow bug marches. Gone, the hinge cracks, the
gate swings a breeze,
breeze contingent upon a grace opening to air,
velocity tied to winging clay. Every anything in its
peculiar station.
The sun brightens as it bleaches, fades the spectral value
in everything seen. And chaos is no better model
when we come adrift.
When we have lost a presence when there is no more
everything. No more presence in everything loved,
losing anything to the present. I heard a fly buzz. I heard
revealed nature,
cars in the street and the garbage, footprints of a world,
every fly a perpetual window,
unalloyed life, gling, pinnacles of tar.
There is no better everything than loss when we have
time. No lack in the present better than everything.
In this expanding model rain falls
according to laws of physics, things drift. And
everything better than the present is gone
in no time. A certain declension, a variable speed.
Is there no better presence than loss?
A grace opening to air.
No better time than the present.
Is there no better presence than loss?
A grace opening to air.
No better time than the present.
From: Some Values of Landscape and Weather
BEGINNING WITH A PHRASE FROM SIMONE WEIL
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère