BLACK WOMAN SELLING HER HOME IN AMERICA

EEN ZWARTE VROUW VERKOOPT HAAR THUIS IN AMERIKA

Na de bezichtiging kan ik mijn huis weer in
en keer ik terug naar mezelf. 
Kamer in, kamer uit, ik onderzoek mijn thuis
          om te zien of de potentiële kopers
geen stuk versnipperd tapijt 
meenamen, geen jaloezie naar beneden trokken
en ja, de televisie staat er nog steeds. 

Maar door de muren voel ik hun vingernagels
rijzen uit de hoeken van mijn kamers,
         hun aanwezigheid, deze vreemden, deze spionnen,
deze onbekende mensen die door mijn huis
hebben gelopen, 
de privé-plekken in mijn huis hebben aangeraakt,
aan die verwerpelijke tour van 

mijn slaapkamer hebben deelgenomen, de ruimte waar ik rust, waar ik ’s nachts 
opnieuw en opnieuw 
mijn voorouders bezoek. Mijn slaapkamer, waar ik ’s nachts
                kan wegglippen en mijn moeder ontmoet 
in de andere wereld.
In mijn land verkoop je je huis niet.
Je verkoopt je huis niet aan vreemden.

Je vertrekt niet zodat anderen je bezit
kunnen bezitten. Je begraaft je voeten
en navelstrengen diep in de aarde. Ik ben 
                 mijn huis nu al een jaar aan het verkopen.
Ik ben mezelf nu al jaren aan het verkopen,
en mijn potentiële kopers schijnen niet
het huis te zien dat ze niet kunnen zien.

Soms wens ik dat mijn huis niet zo zwart was
als ik, dat de bekleding
van mijn aluminium gevel niet zo grijs 
                    of zwart als mijn huid zou zijn. Na de bezichtiging
kom ik thuis, strompelend als een gebroken
vrouw. Angstig stap ik de drempel over, 
laat ik mezelf in mijn eigen huis toe

in kleine stofdelen. Ik ga naar binnen
zoals ik een spookhuis betreed,
voeten en armen op zoek naar grip. Soms kan ik
             hun grote ogen zien, deze kopers, die 
binnentreden met lelijke jassen, die binnenkomen, 
hun opdringerige ogen, bang dat iets 
op hen afkomt wanneer ze eindelijk intrekken
in mijn huis. 

BLACK WOMAN SELLING HER HOME IN AMERICA

After the show, I can reenter my home
and take myself back.
From room to room, I examine my home
            to see if the possible buyers
did not take a piece of shredded
carpet with them, did not pull down a window blind,
and yes, the television is still standing.

But through the box walls, I feel their fingernails
rising out of the corners of my rooms,
            their presence, these strangers, these spies,
these unknown people who have walked
through my home,
have touched my private places in my home,
done this abominable thing of touring

my bedroom, my sleeping place, where at night
I revisit my ancestors
over and over. My bedroom, where I can steal
             away at night and meet
my mother in the other world.
In my country, you do not sell your home.
You do not sell your home to strangers.

You do not move away so others can possess
your possessions. You plant feet
and umbilical cords deep. I have been
                         selling my home for a year now.
I have been selling myself for years now,
and my possible buyers do not seem to see
the house they cannot see.

Sometimes I wish my home was not as black
as me, that the skin
of my aluminum sidings were not gray
            or black like me. After the show,
I come back home, walking like a broken
woman. I walk in fearfully,
letting myself into my own home

in small particles of dust. I walk in like
you walk into a haunted house,
holding onto foot and arm. Sometimes, I can
            see their large eyes, these buyers, who
walk in with ugly coats, who come in,
their prying eyes, afraid something may spring
at them when they finally move into my home.