MY NAME IS DAWANYENO

MIJN NAAM IS DAWANYENO

Ik ben de vreemdelingenvrouw, die in mijn handpalmen
hete kolen draagt, de vrouw, geboren Nyemade, Himieanyene,
maar door de oude vrouwen in de geboortekamer 
genoemd Dawanyeno, Vreemde Vrouw, 
             een vrouw, niet van deze wereld, een buitenaards wezen
dat in een nieuwe stad komt waar de Grebo-taal
anders buigt
waar ze hun tong niet op dezelfde manier rollen
om te zeggen, "Nyemade".
Het volk van mijn moeder hernoemde de vrouw
van Gbolobo Dawanyeno,
die vreemdeling. De ander. Dat buitenaardse wezen.

Zelfs in de dorpen van Liberia weten mensen
hoe de Vreemde Vrouw te onderscheiden
van de gemeentevrouw. Alsof geboren zijn in Dolokeh
in plaats van Tugbakeh, mijn vaders gemeente,
                     niet vervreemdend genoeg was.
Ik ben geboren met een brandende vlam
in mijn hart en in mijn handen en op mijn tong.
IJs ken ik niet, kou ook niet, weten hoe
kou op de huid en tong voelen, doe ik niet
ook niet de wijze waarop je vuur blust. 

Ik ben vuur, vuurmaker, de vlammendrager.
Ik vul ruimtes met de brandende wonden van mijn volk,
de verlatenen, de zwarte houtskoolhuid van mijn volk,
de Afrikanen, wij die hebben gezien
           dat onze landen en onze zonen 
van ons zijn weggerukt sinds het begin der tijden.
Wij die onze eigen zonen gerekruteerd hebben zien worden
         om onze hoofden en onze handen af te hakken
en onze navelstrengen en onze ledematen
en onze thuislanden. 
Ik verschijn met vlammen die uit mijn neusgaten schieten.
Ik brand, en ik verschroei dingen. 

Ik was niet voorbestemd vrouw te zijn, niet voorbestemd
te zitten en te wachten, of buigen, zodat mannen op mijn blote rug
kunnen stappen, niet bestemd het kanaal te zijn
waar kinderen 
         uit mijn lichaam vloeien als een rivier,
alsof dit alles is waarvoor ik ben gemaakt.
Ik was niet bestemd te zijn wat zij dachten
               dat ik moest zijn. Als kind
probeerde mijn vader me te veranderen in een zoon,
in een leeuw, in vuur, in een watermassa, stromend
met vuur, in de oceaan 
net voorbij de heuvels van ons huis,
om de vele ruimtes te vullen die zijn zussen nooit vulden,
in een godin, een vurige vlam in haar hand, 
om te branden en te branden en te branden. 

Hij probeerde een man te creëren uit het puin
van mijn wezen, uit mijn vrouw-zijn.
Maar toen, hier ben ik – vuur, vuur, en werd ik
mij, Dawanyeno,
            dochter van de leeuw, dochter van brandende
vlammen, onrustzaaier in alle dingen, dochter van vrouw
bezweet van arbeid. Dochter van twee gemeenten 
wier Grebo hetzelfde klinkt,
maar niet helemaal hetzelfde. Dawanyeno, zonder gemeente,
geboren in vreemd land, verouderend in vreemd land.
Ik zou een man moeten zijn, zeiden ze.
Maar ik wees het aanbod af.

MY NAME IS DAWANYENO

I am the stranger woman, bearing hot coals 
in my palms, the woman, born, Nyemade, Himieanyene, 
but the old women in the birthing chamber
named Dawanyeno, Stranger-Woman,
                     a woman, not of this world, an alien
coming into a new town where the Grebo language
bends differently 
where they do not roll their tongue
the same way to say, “Nyemade.”
My mother’s people renamed the woman 
from Gbolobo, Dawanyeno, 
that stranger. The other. That alien. 

Even in the villages of Liberia, people know 
how to discriminate the stranger-woman 
from the townswoman. As if being born in Dolokeh 
instead of Tugbakeh, my father’s town, 
                     wasn’t alienating enough.
I was born with a burning flame 
in my heart and in my hands and on my tongue.
I do not know ice, or cold, and cannot know 
what chill feels like on skin 
and tongue, nor the way you put fire out. 

I am fire, fire-maker, the bearer of flames.
I fill up spaces with the burning sores of my people, 
the forsaken, the black charcoal skin of my people, 
the African, we who have seen 
          our lands and our sons snatched
from us since the beginning of time.
We who have seen our own sons appointed 
          to chop off our heads and our hands
and our umbilical cords, and our limbs
and our homelands.
I come with flames shooting from my nostrils.
I burn, and I scorch things. 

I was not supposed to be woman, not supposed 
to sit and wait, or bend, so men can walk upon 
my bare back, not supposed to be the canal 
where children flow 
           from my body like a stream, 
as if this was all I was made to do. 
I was not supposed to be what they thought 
           I was supposed to be. As a child, 
my father tried turning me into a son,
into a lion, into fire, into a body of water, flowing 
with fire, into the ocean just 
beyond the hills from our home, 
to fill the many spaces his sisters never filled,
into a goddess, a fiery flame in her hand, 
to burn and burn and burn. 

He tried to create a man out of the rubble
of my being, out of my womanness. 
But then, here I am- fire, fire, and I became 
me, Dawanyeno, 
           daughter of the lion, daughter of burning 
flames, stirrer of all things, daughter of woman 
wet from toil. Daughter of two towns whose 
Grebo sound the same, 
but not really the same. Dawanyeno, without a town, 
born in alien country, aging in alien country. 
I was supposed to be a man, they said.
But I declined the offer.