Inuo Taguchi

Het werk van Taguchi contrasteerde sterk met de gangbare Japanse poëzie van zijn tijd. Terwijl de gedichten van zijn tijdgenoten zwaarwichtig en intellectueel waren, waren die van hem licht, concreet, precies en intelligent.
           
Taguchi’s eerste poëziebundel, Nijyuseiki Koji (De twintigste-eeuwse wees), verscheen in 1995. De Berlijnse Muur en de Sovjet-Unie waren gevallen en de wereld veranderde razendsnel:
 
Lenin was opgelucht
Toen zijn bronzen standbeeld werd neergehaald.
Eigenlijk wilde hij al een halve eeuw lang
Op het Rode Plein liggen
En naar de Beach Boys luisteren 
 
(Uit: ‘Levens der grote mannen’)
 
Deze regels zijn gemakkelijk van de ene taal naar de andere te vertalen omdat ze behoren tot het nieuwe werelddorp en niet tot een specifieke plek of specifieke mensen. Taguchi verwijst  in zijn poëzie zelden rechtstreeks naar zichzelf, en in plaats van de eerste persoon enkelvoud gebruikt hij dikwijls de dramatische monoloog van andere personages als instrument. Zijn ‘ik’ lijkt zich te verbergen achter de beschermende muren van zijn fijnzinnig gepolijste Japans, dat de wereld laat spreken.
           
Gedurende het afgelopen decennium is Taguchi uitgegroeid tot een van de mooiste en meest attractieve poëtische stemmen van Japan. Met zijn tweede bundel, Moo Shogun (Generaal Moo), won hij de prestigieuze Takami Jyun Prijs. Taguchi, soms gewapend met gevatheid en humor, soms met schrijnende onschuld en oprechtheid, schrijft voor mensen die gewoonlijk geen poëzie lezen maar wier zielen er wel naar hunkeren. 
Geselecteerde bibliografie

Poëzie:

Nijyuseiki Koji (20th-Century Orphan), Shinpusha, Tokyo, 1995
Moo Shogun (General Moo), Shichosa, Tokyo, 2000
Armadillogic (Armadillogic), Shichosha, Tokyo, 2002
Hush-a-Bye (Hush-a-Bye), Shichosha, Tokyo, 2004
Taishi: Doro no koyomi (Dialogue-poems: Muddy Calendar; co-authored with Yasuhiro Yotsumoto), Shichosha, Tokyo, 2008
Sei Franchesca no Tori (St. Francesca’s Birds), Shichosha, Tokyo, 2008