Erik Menkveld

Groots was ook de dichter Menkveld, die ons en zichzelf omtovert in bij voorkeur veronachtzaamde of nog onontdekte zaken. Zonder zijn belichting ‘zijn ze onzichtbaar’, om met de woorden van de lichttechnicus te spreken die hij in een van zijn gedichten aan het woord laat. Menkveld kiest voor zijn zielsverhuizingen vaak de vorm van de dramatische monoloog of het raadselrijm. Zo zijn in zijn gedichten onder andere de schoonmaakster van de kerk, een verjaarstaart, de toon fis en waaibomen aan het woord.

De innigheid van Menkveld met de dingen brengt ze tot leven. Daarin doet hij vaak aan de dichter Chr. van Geel denken. Dit geldt ook voor de grote rol die alles wat groeit en bloeit in Menkvelds gedichten heeft. Menkvelds landschappen zijn vaak Hollands: polder, weilanden, boeren, bieten. Het regelmatig voorkomen van woorden als ‘nauwgezet’, ‘zeer bepaald’, ‘omzichtig’, ‘subtiel’, ‘keurig’, ‘bedachtzaam’ of ‘precisie’, zeggen iets over de aandacht die de dichter voor het detail heeft, zowel van wat hij schrijft als van wat hij beschrijft. Kenmerkend is het gebruik van adjectieven die aan die van Fritzi Harmsen van Beek doen denken: ‘jacketbestaarte’, ‘wasvrouwvingerige’, ‘bolknakgeurender’.

Menkvelds gedichten zijn vaak ironisch, soms zelfs licht cabaretesk: de boze wereld wordt door een kiertje naar binnen gelaten, maar werkelijk wrang wordt het nergens. De krant beschrijft hij in één van zijn gedichten bijvoorbeeld als volgt: ‘De bloedbesmeurde pauw van al zijn andere / godvergeten feiten houdt zich vooralsnog / gedeisd en opgevouwen in mijn tas.’

Erik Menkveld werkte van 1998 tot 2002 als programmeur voor Poetry International. Hij zal enorm gemist worden, als dichter en als collega.